Afgelopen week had ik een mooi gesprek met mijn dochter. Het ging over een aantal verschillende zaken, maar op een gegeven moment zei mijn dochter: pap, je praat nu op een andere toon met mij dan anders en dat maakt dat ik minder in de weerstand ga. Mijn dochter is een eigenwijs kind, maar ja, wat wil je met twee eigenwijze ouders? Het is ons kind, maar ondertussen is het kind een volwassen vrouw geworden. Ineens begreep ik haar weerstand. Als ik met andere mensen praat dan gebruik ik meestal een vragende vorm of ik bied ruimte voor discussie. Bij mijn kinderen is het vaak de belerende toon die ik gebruik. Dat doe ik niet bewust, dat is een gewoonte denk ik. Dat gaf me meteen wat inzicht in andere kwesties waar ik in gedachten mee bezig ben.

Onze regering spreekt ook op een belerende toon. Het gaat over regels en wetten en handhaven en straf. Daar gaan een groot aantal mensen van in de weerstand. Maar er is meer vergelijk. Als ouder neem je vaak beslissingen voor je kinderen omdat ze de mogelijke gevolgen nog niet kunnen overzien. Sommige van die keuzes hou je voor hen verborgen omdat je weet dat ze anders misschien gaan zeuren dat ze liever dat ijsje willen dan die appel of zo.

Confusius vond dat het land geregeerd moest worden als een gezin. De vaderfiguur, ofwel de patriarch had alle verantwoordelijkheid en moest zich dus ook als dusdanig gedragen. Dat heeft in mijn ogen twee kanten. Kinderen vertrouwen blind op hun ouders, dat moet ook wel want anders zouden we als mensheid niet zover gekomen zijn. Kinderen die uitvliegen voor ze kunnen echt kunnen vliegen zijn als een vogel voor de kat. De ouder moet dus eigenlijk alles doen in het belang van het kind om dit vertrouwen waard te zijn. Dit werkt het beste als de ouders samenwerken en stabiel zijn. Doorgaans houdt dat in dat ze zelf ook uit een veilig nest komen. Ik kan uit ervaring spreken als ik zeg dat het niet meevalt om je kinderen anders op te voeden dan dat je zelf opgevoed bent. Bepaalde patronen werken generaties lang door.

Maar wat heeft dit alles nu met de situatie van vandaag de dag te maken zul je denken. Mag ik even proberen? Denk ervan wat je wil, maar ik vind het wel een goeie zaak om dit balletje eens op te gooien. Het gezin is de hoeksteen van de samenleving riep men een aantal jaar geleden nog. Uit welk nest je komt bepaald bijvoorbeeld veel van de vaardigheden die je dus van huis uit mee krijgt. Wat je er later mee doet is je eigen keuze. Tegenwoordig wordt er steeds meer waarde aan individualisme gehecht. Maar is dat wel zo goed? Waar mijn vrouw me vandaag van weerhoudt van een impuls ben ik haar morgen vaak dankbaar. Twee weten meer dan één. En met een gezamenlijk doel sta je sterker. Maar onze maatschappij creëert steeds meer eenlingen. Een huwelijk is tegenwoordig in voor- maar niet in tegenspoed. Je kan je huwelijk tegenwoordig zelfs online laten ontbinden…

Nu gaan we een stapje verder. Onze patriarch (die volgens mij single is) heeft besloten dat afstand van elkaar houden het nieuwe normaal is. Als vader van drie zeg ik dat dit niet normaal is. Ik wil mijn kinderen kunnen knuffelen als het nodig is. Het grappige is dat we met zijn vijven niet alleen stronteigenwijs zijn maar ook erg onafhankelijk. Dat kan volgens mij vooral door elkaar te vertrouwen. Vertrouwen dat er altijd een schouder is om op uit te huilen, zonder vragen, zonder oordeel (Althans dat probeer ik). De 20 jaar dat ik als internationaal vrachtwagenchauffeur iedere week van huis was ben ik nooit eenzaam geweest. Ik had er altijd vertrouwen in dat mijn gezin thuis op mijn terugkomst wachtte om me weer te omarmen.

Waar ik me vooral zorgen over maak op het moment is de angst en frustratie die ik in de ogen van mensen zie. Angst voor Corona, maar ook angst voor de reacties van andere mensen. Frustratie vooral omdat veel mensen geen vertrouwen hebben in de regering. Binnen het boeddhisme wordt vaak gesproken over het lijden dat in de wereld is. Dit lijden ontstaat vooral door niet te accepteren wat is. Iedereen wordt wel eens ziek of takelt af en sterft uiteindelijk. Dat moet ook zo zijn, anders zou de aardbol binnen de kortste keren zo vol zijn dat niemand nog een fatsoenlijk leven heeft. Het is natuurlijk nooit fijn om een dierbare te verliezen of te sterven als je er nog niet aan toe bent. Maar leven in angst is enkel overleven. Ik las laatst een stuk waarin stond dat veel ouderen op dit moment liever wat eerder sterven dan verstoken te zijn van hun geliefden. Wat ik me weleens af vraag is of er cijfers zijn van de hoeveelheid extra doden die de maatregelen van de regering nu eisen. Onder het mom van het beschermen van de ouderen en zwakkeren raken gezonde sterke mensen verzwakt. Als je durft te suggereren dat de natuur gewoon zijn werk doet als je alles op zijn beloop laat ben je een harde klootzak of een moordenaar. Toch zijn er steeds meer signalen dat er iets niet klopt. Maar iedereen vertrouwd op papa.

Het leven is een spel. Iedereen speelt zijn eigen rol in dit spel en je zou kunnen stellen dat we een regering kiezen om als scheidsrechter te fungeren. Een scheidsrechter behoort onpartijdig te zijn en daarom zitten er verschillende partijen in de regering. De minister president is de voorzitter van de scheidsrechters en zet zo de toon voor het spelverloop. Nu lijkt Mark mij best een aardige man, maar volgens mij kijkt hij meer naar de punten die gescoord worden in het spel dan naar de sportiviteit. De afgelopen jaren is de groeiende winst van multinationals belangrijker geweest dan het welzijn van de mensen die de arbeid verrichten wat uiteindelijk de winst moet opleveren. Hij is blind voor de truckjes en streken die grote spelers gebruiken om vals te spelen of…. hij wil het niet zien. Het is als een vader van een gezin die verschil maakt tussen zijn kinderen. Het kind wat op dat moment het beste presteert of op een andere manier in de gunst komt krijgt zijn aandacht en de anderen worden genegeerd. Wat hij volgens mij niet doorheeft is dat de meeste harde werkers, de beste leerlingen en de trouwste onderdanen niet in de lobby staan om hem op de schouders en zichzelf op de borst te kloppen.

Maar dat zijn allemaal maar aannames van mij. Ik speel mijn spel zo eerlijk mogelijk. Dat wil zeggen dat ik niemand bewust kwaad doe, maar ook een buitenkansje niet laat liggen. Ik denk,doe en zeg de dingen zoals het mij het beste lijkt maar maak daarmee ook wel een een fout. Ik wil voor niemand vervelend zijn, en als dat wel zo is mag ik op de vingers getikt worden. Mijn kinderen weten zo langzaam maar zeker wel hoe ze dit het beste kunnen doen. Het juiste moment en de juiste toon werkt vaak het beste.

En een liedje speelt door mijn hoofd: je schrijft ze niet de wetten voor.. je laat ze in hun waarde…..