En de kunst van het loslaten

De afgelopen periode ben ik langzaam maar zeker steeds vaster gelopen in zowel mijn fysieke als mentale malaise. Afgelopen week heb ik maar even de handrem aangetrokken en heb bijna al mijn activiteiten losgelaten. Even niets, nou ja niets.. Ik heb een paar mooie gesprekken gehad met mensen die begrijpen waar ik mee bezig ben. Ze hebben me helpen inzien wat mijn drijfveren zijn en ik zie nu in dat ik weer teveel balletjes in de lucht wil houden. Gewoon zijn wie je bent is al voldoende zei een zenlerares tegen mij…. Maar ja, wie ben ik?

Zen heeft me veel gebracht en heeft me in het verleden behoedt voor een burn-out. Toch ben ik er weer, op het randje van een burn-out. Zowel lichamelijk als geestelijk moe. Geen fut om dingen te doen, maar gelukkig nog wel voldoende conditie om mezelf tot sporten aan te zetten. Jammer genoeg heb ik de laatste weken mijn meditatie achterwege gelaten en het resultaat is er dan ook naar. Wat is dat toch? Waarom overkomt mij dit nu alweer? Heb ik dan nog niet voldoende geleerd? Of ben ik te dom om het te kunnen vatten, heb ik mezelf en iedereen voor de gek gehouden toen ik mijn opleiding tot zenleraar voltooide? Ze zeggen wel eens dat de auto van een automonteur vaak het langst met mankementen rond rijdt en het huis van een schilder vaak een likje verf kan gebruiken. Practice what you preach… tja.

Als troebel water tot rust komt wordt het helder. Langzaam maar zeker zie ik door de bomen het bos weer. Van mijn ouders heb ik goede genen meegekregen en daarmee heb ik een sterk lichaam gebouwd. Omdat mijn jeugd nu niet echt rozengeur en maneschijn was heb ik mijn stresssysteem als een soort turboboost leren gebruiken. Dit overigens niet bewust, maar zo zie ik het nu wel. Als ik moe wordt maak ik extra adrenaline en cortisol aan en: then the turbo kicks in.. ik wordt hyper, denk minder, doe meer en ik ga als de brandweer. Ondertussen neem ik vanalles waar. Normaal met enige afstand, maar in de turboboostfunctie is het kritische denkvermogen niet prioritair zou je kunnen zeggen. Ik ga onbewust mee in alles wat voor mij een bedreiging lijkt. En dat kost een bak met energie. De afgelopen weken heb ik me op verschillende fronten zo druk lopen maken dat bijna alle reserves uitgeput zijn. Het bijzondere is wel dat, door inzichten die ik heb verkregen door meditatie, ik me nu niet meer zozeer door mijn emoties laat leiden. Soms is dat ook wel jammer want een keer goed boos worden kan de lucht klaren en het geeft vaak juist energie. Als het maar op het goede moment en in de juiste situatie gebeurt.

Zen mind, beginner’s mind ~ Shunryu Suzuki

Het leven is vallen en opstaan. Als je zeven keer valt moet je acht keer opstaan. De kunst is om telkens terug te gaan naar de basis en te leren van wat er mis ging. Mijn basis als zenleraar is zitten en mijn ademhaling tellen. Het zou mooi zijn om me een tijdje in een grot, op een berg of in een hutje op de heide terug te kunnen trekken, maar er moet ook brood op de plank komen. Alhoewel brood voorlopig geen hoofdzaak is voor mij. Terug naar de basis wil ik graag op meerdere vlakken in de praktijk brengen. Lichaam en geest beïnvloeden elkaar en daarom ga ik weer eens vasten. Vasten met eten, alcohol, cafeïne, maar ook Facebook en alle extra activiteiten rond mijn werk. Ik heb het al een paar keer eerder geprobeerd, maar nu moet het lukken. Vakantie in Augustus is de finishlijn, ik streef er naar om dan fysiek en mentaal weer in topconditie te zijn.

Facebook is een mooi middel om te verbinden met allerlei mensen die je normaal niet zomaar zou ontmoeten. Het is ook een prachtige plek om inzichten te delen. Er zit ook een schaduwzijde aan. Het kan je wereldbeeld veranderen, zowel positief als negatief. Door de algoritmen die gebruikt worden zie je vooral de berichten die jouw interesse lijken te hebben. Veel mensen zijn zich hier niet echt bewust van en ik betrap me er vaak op dat ik er ook in trap. Gaat het over tijdloze berichten die positieve boodschappen delen voel je jezelf ook zo. Zijn het berichten van moord en brand en een harteloze wereld dan ga je makkelijk mee in het drama. Een gevoel van verdriet, frustratie of machteloosheid kan in je opkomen. Dit triggert bij mij de reactie om het op te willen lossen. Ik wil helpen om de wereld te verbeteren. Als ik dan in de werkelijke wereld ook nog geconfronteerd wordt met allerlei onrecht wordt dat één grote brei in mijn hoofd waar ik iets aan wil doen. Ik ga weer mee in het drama en dat resoneert door in alles wat ik ervaar en doe. Tijd om los te laten. Dus bye bye Facebook. See you later alligator. Ik ga me maar weer eens verdiepen in wat meer tijdloze materie. De boeddha in mezelf weer ont-dekken?

Twee keer per dag 20 minuten mediteren, en als ik het druk heb…. drie keer …

Namaste

Peter