Zondag 12 juli 2020 heb ik besloten om er een streep onder te zetten. Het leven zoals ik het tot nu toe heb geleid is voltooid wat mij betreft. Ik zat de afgelopen jaren vreselijk vast in mijn hoofd en voelde langzaam maar zeker al mijn levensvreugde wegsijpelen. Ik probeerde vast te houden aan een beeld van mezelf dat niet meer bij me past. Het is goed geweest, tijd voor wat anders. Maar wat dan?

Eén van de adviezen die iedere keer maar weer op blijft duiken in mijn leven is: ga eens naar je gevoel. Ook de vraag: hoe voelt het? Komt iedere keer weer oppoppen. Ik ben in de loop van de jaren steeds meer gaan doen vanuit mijn hoofd. Toen ik jonger was zat mijn temperament me nogal al eens in de weg dus ik ben dat gaan onderdrukken. Boosheid en verdriet uit onmacht over hoe mijn jeugd was verlopen zat me regelmatig in de weg en het overschaduwde vaak mijn leven. De combinatie van hard werken en veel genot hielp me om het negatieve gevoel te onderdrukken. Ik leerde alles logisch te beredeneren en wat in mijn kindertijd is gebeurd te begrijpen zodat ik niet boos hoefde te blijven op mijn(stief)ouders. Verdriet tonen of onzeker zijn past ook niet echt in de stoere chauffeurswereld dus dat heb ik ook opzij leren schuiven. Alles onder controle dus, maar vanbinnen niet blij. Stoer, hard, joviaal en gedreven. Begripvol naar iedereen behalve naar mezelf. 

Mede door zen heb ik in leren inzien dat je door je gevoel te onderdrukken het kind met het badwater wegspoelt. Als je niets meer voelt voel je uiteindelijk niets meer voor het leven. De kunst van het goed voelen is om de gevoelens die je niet wil voelen juist te omarmen. Wat vertelt dit gevoel mij? Op die manier leer je misschien hoe het gevoel tot stand is gekomen en leer je het begrijpen. Door te denken kun je dit misschien wel snappen, maar werkelijk begrijpen gaat veel dieper naar mijn idee. 

Minder denken en meer vertrouwen is mijn doel. Iets meer dan dertig jaar geleden heb ik een vergelijkbare keuze gemaakt in mijn leven. Na een periode van zuipen, blowen en gokken besefte ik diep van binnen dat ik zo niet door wilde gaan. Ik besloot van baan te veranderen en alle verslavingen aan de kant te schuiven. Binnen niet al te lange tijd ontmoette ik Jeanet. Minder dan een half jaar na mijn besluit woonde we samen en had ik mijn oude leventje ver achter me gelaten. Vol vertrouwen hebben we een huis gekocht, zijn we getrouwd en hebben drie prachtige kinderen op de wereld gezet. Toen Jeanet haar baan kwijtraakte ben ik met het volste vertrouwen naar Voesenek koel- en vriestransport gestapt om te solliciteren als internationaal vrachtwagenchauffeur terwijl ik mijn oplegger rijbewijs nog moest gaan halen. Mijn vertrouwen was zo groot dat ik Jeanet verschillende keren uit de put heb kunnen praten vanuit Frankrijk op momenten dat het allemaal even niet zo lekker ging. Op allerlei manieren hebben we op het scherp van de snede geleefd en het gered. Waar het precies mis is gegaan durf ik niet te zeggen, maar ik denk dat het veel te maken heeft met de angst om kwijt te raken wat ik heb. 

De reis van mijn hoofd naar mijn hart is begonnen. Om iets werkelijk te kunnen koesteren moet je het los laten, dat begrijp ik steeds beter. Als je een bloem mooi vind kun je haar plukken, als je er echt van houdt laat je haar groeien en bloeien in haar eigen omgeving. Ik ga nu een weg in die me veel kan brengen. Een weg die voor mij onbekend is. Een weg die me naar het eind van de wereld brengt (Cape Finisterre). Die weg heb ik te gaan en ik voel dat ik er op kan vertrouwen dat alles goed komt. Mijn doel is Santiago de Compostella en de eindbestemming van deze reis is Muxia. Mijn doel is ook het achterlaten van de man die ik ben geworden en mijn eindbestemming is thuiskomen bij mezelf. Wat ik hoop te vinden op mijn reis is er achter komen wat het is waar ik in wil geloven en waarop ik kan vertrouwen.