Hoe haal je het in je hoofd om aan een wandeltocht te beginnen waarvan je op het moment van beslissen niet eens precies weet hoe ver het is en hoe lang het gaat duren? Waarom een pelgrimstocht terwijl je de kerk ale heel lang geleden de rug toe hebt gekeerd? Is het wel verstandig om alles wat je in de afgelopen 30 jaar hebt opgebouwd en lief gehad los te laten om te gaan voor een onzeker bestaan. Is het een kwestie van groot vertrouwen of ben ik uiteindelijk toch gek geworden? Zelf denk ik dat de keuze die ik nu maak in mijn leven voortkomt uit drie vragen die ik me al een tijdje stel:

Wie ben ik?

Wat wil ik?

Wat is de zin van het leven?

Vragen waarvoor ik tot een aantal jaren geleden weinig tijd had om er echt bij stil te staan. Hard werken, bouwen aan een goed bestaan voor mij en mijn gezin. Op tijd een hapje en een sapje en als het even kon een feestje met familie, vrienden, buren en collega’s. Weinig tijd en ruimte voor al teveel diepgang, terwijl dat toch wel in mijn aard ligt. 

Na een aantal zware ongelukken met de vrachtwagen en een bijna burn-out begon bij mij de gedachte te spelen of dit wel was wat ik de rest van mijn leven wil doen. Altijd hollen of stilstaan en iedere keer proberen om de best mogelijke prestatie weg te zetten om daar enige tevredenheid uit te halen. Mijn zelfrespect en eigenwaarde halen uit de kwaliteit en de hoeveelheid werk die ik kon verzetten. Het loonstrookje als graadmeter van mijn geluk? Presteren om je leven zin te geven, tot je merkt dat je niet meer beter kan. Sterker nog, je begint in te leveren. De waardering van de baas lijkt minder te worden en dat doet wat met je, vooral omdat je jouw baas op die manier macht hebt gegeven over jouw eigenwaarde. Het gekke hiervan is dat de baas dit waarschijnlijk niet eens beseft. 

En toen kwam de dood op mijn pad. Tijdens een routine onderzoek werd er een tumor gevonden bij mijn vader. Mijn vader leidde een Bourgondisch leven en ondanks zijn corpulente bouw leek hij zo gezond als een vis. Op het moment dat ik het te horen kreeg zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Nee, dit kon niet zo zijn, dit is te vroeg, dit mag niet, angst en boosheid kwamen afwisselend in mij omhoog. Op dat moment was ik mezelf niet meer. Hier had ik niet op gerekend. In die periode ben ik met zen begonnen. Ik ging opzoek naar een manier om weer rust te vinden. Rust in mijn hoofd en rust in mijn hart. Het voelde zo als thuiskomen dat ik na de introductiecursus de opleiding tot zenleraar ben gaan doen. Zen heeft me veel gebracht, het heeft me inzicht in mezelf gegeven en in het leven. Door zen kon ik er wel zijn voor mijn vadere toen enkele jaren nadat de kanker succesvol operatief verwijdert was er toch opnieuw kanker werd gevonden in de lever van mijn vader. Ik had nu de kracht en het inzicht om mijzelf, mijn vader en de rest van ons gezin te ondersteunen in het proces van afscheid nemen. nu, op het moment van schrijven besef ik dat ik in de periode voorafgaande aan het overlijden van mijn vader wel een deel van mijn levensgeluk heb ingeleverd voor een bepaalde somberheid. 

Door zen heb ik de schoonheid en de symboliek van zwart leren omarmen. Vanaf het begin van mijn opleiding heb ik een sterke voorkeur ontwikkeld voor zwarte kleding en een bepaalde soberheid die hiermee gepaard lijkt te gaan. Een behoorlijk contrast met het feestelijke bestaan wat ik voor die tijd gewend was. De diepgang kreeg nu eindelijk de ruimte. Collega’s hadden er in eerste instantie niet veel mee op, maar als ik mijn verhalen als zenchauffeur deelde waren er stiekem toch best veel die het lazen. Door de lessen die ik geleerd heb te vertalen naar de praktijk was er ineens wel aandacht en respect. Dit bracht me tot het inzicht dat dit mogelijk een goede manier was om mijn leven meer zin te geven. De levens- en werkervaring die ik opgedaan heb in combinatie met de lessen die ik geleerd heb voelde als een garantie voor succes. Peter van Caulil, zenchauffeur, zenleraar en wereldverbeteraar. Ik stopte met het internationaal transport om mezelf verder te ontwikkelen tot mentor chauffeur. Meer tijd voor mezelf, voor mijn beoefening en andere zaken die me zouden helpen met mijn persoonlijke ontwikkeling. Dit was de weg die ik moest gaan, het pakte helaas anders uit. Door mijn enthousiasme om dingen te veranderen werd het een heel gevecht. 

Als je de wereld wil verbeteren kom je jezelf tegen. Het enige wat je kan verbeteren aan de wereld ben je zelf denk ik. Zoals Gadhi eens zei: “You must be the change you want to see in the world.” . Hoe kun je de wereld veranderen als je jezelf niet eens kan veranderen. En dan kom je vanzelf weer bij de vragen, Wie ben ik? Wat wil ik? Wat is de zin van mijn leven? 

Ik heb nog een lange weg te gaan dat weet ik. En of het een wijs besluit is om alles achter me te laten zal nog moeten blijken. Het voelt wel goed, al voel ik ook wel wat onzekerheid. Maar ik wil weer kunnen geloven. Geloven in mezelf en geloven in een hogere macht. Vertrouwen in die macht, kracht of energie of hoe je het wil noemen: God, de heilige geest, Prana, Ki, Brahman, The force, moeder natuur, het universum, geeft het maar een naam. Vertrouwen dat het goed komt, vertrouwen dat er meer is tussen hemel en aarde. Vertrouwen dat ik op de goede weg ben…… de weg naar Santiago de Compostella…