Onderweg

Dinsdag 1 september ben ik vertrokken. Afscheid nemen was zo onrealistisch dat ik niet wist wat ik moest zeggen. Mijn vrouw, mijn kinderen, mijn huis en mijn baan, alles achter me laten zonder te weten wat ik er straks voor terugkrijg. Maar ik heb zo sterk het gevoel dat ik dit moet doen dat het haast geen keuze lijkt. Het is zoals het is, ik moet dit doen anders wordt ik gek… of in ieder geval niet gelukkig.

Op zoek naar geluk dus? Eigenlijk ook niet, rust dan? Niet echt, rust kan ik vinden in meditatie. Wat zoek ik dan? Zoek ik iets wat ik niet kwijt ben? Moet ik zo rigoureus alles afkappen? Gaat het om de vrijheid? Allemaal vragen die ik mezelf al tientallen keren gesteld heb en die ook andere mensen me stellen. Eerlijk gezegd: ik weet het niet.

Mijn gevoel achterna dus. De afgelopen 30 jaar hebben mijn hersenen overuren gedraaid om alles onder controle te hebben en dat valt niet mee. Bij alles nadenken hoe het moet gaan of het beste werkt, en liefst nog een back-up plan voor als het niet lukt. Waarom? Omdat ik mijn gezin veiligheid en geborgenheid wilde garanderen. Dat is aardig gelukt, maar wat is werkelijk veiligheid? Dat is een wassen neus als je ziet wat er nu allemaal gebeurt. Er wordt van alles voor je beslist ook al ben je het er helemaal niet mee eens. Maar daar gaat het nu even niet over.

De dag van mijn vertrek ben ik meteen met stokken gaan lopen. De rugzak bleek zwaarder dan verwacht en mijn rug was nog wat gevoelig omdat ik een week ervoor nog helemaal scheef liep. Mijn eerste pauze was in de binnenstad, een broodje rookworst bij de HEMA. Ik had het gevoel dat ik wel een goed ontbijt kon gebruiken. Leven ‘on the fly’. Kijken wat er op mijn pad komt. 

De eerste overnachting stond vast bij mijn vroegere buurtgenoten die nu in Wernhout wonen. Ongeveer 25 kilometer van Breda, een mooie afstand dus om te beginnen. Maar de Sint Jacobsroute is niet de kortste weg vanuit thuis die kant op. Wat met de auto 5 minuutjes om is dat is te voet al snel een paar uur. 37 kilometer stond er op de teller en ik was kapot. 

Gelukkig werd ik zeer gastvrij ontvangen en was ik de extra kilometers al snel vergeten. Ze zeggen wel eens dat een goede buur beter is dan een verre vriend, maar een goede buur die ergens anders is gaan wonen is toch ook fijn als vriend. 

Ik loop een beetje achter met het schrijven van mijn (door mezelf geplande) blogs. Ik kom ook zoveel tegen op mijn pad. En als ik dan ’s avonds lig wil ik even wat lezen en gaan slapen. Maar ik ga mijn best doen om wat in te lopen.