Toen ik de eerste avond na het eten en een paar lekkere koude biertjes op wilde staan leek ik wel een oud mannetje. Alles deed zeer of was stram. Die avond heb ik een halve tube midalgan gebruikt voor nek, rug en kuiten en heb mijn voeten gemasseerd met voetencreme. 

De volgende dag was het nog erger. Ik weet nog dat ik dacht dat ik niet weer zo ver zou lopen die dag. Daags tevoren was de gedachte ‘waar ben ik eigenlijk mee bezig’ al een paar keer bij mij opgekomen. Nu was die gedachte nog sterker. Maar ik moest in ieder geval dichtbij Antwerpen zien te komen. 

Na een paar telefoontjes naar adressen (die ik heb via het genootschap van Sint Jacob heb kunnen downloaden in maps.me) zakte de moed me een beetje in de schoenen. De één is niet thuis, de ander bang voor Corona, weer een ander neemt niet op. Dat valt tegen, ik denk ik vraag het bij de pastorie. De pastorie in Kapelle is een horeca bedrijf met een mooi tuinterras. In goede traditie heb ik maar een trappisten biertje besteld. Welke traditie weet ik niet, maar het is wel een goed excuus om even te gaan zitten en tot rust te komen. Helaas kon de lieftallige serveerster mij niet helpen aan een slaapadres, dan maar googlen. 1.3 kilometer verder was een plek. Na dat trappistje had ik ineens weer energie genoeg om daar naar toe te lopen. Onder het wandelen maar een puntzak friet naar binnen gewerkt… we zijn tenslotte in België hé.

Aangekomen bij ‘the Cottage’ bood de gastvrouw Marianne me een kop thee aan. Ik bedankte want ik wou douchen en naar bed. Na het douchen was de vermoeidheid al minder en ik vroeg of het aanbod nog geldig was. We hebben nog gezellig zitten keuvelen en toen ik uiteindelijk naar bed ging kon ik niet slapen. 

De volgende ochtend na een lekker ontbijtje weer op stap. Weer deed alles zeer wat zeer kon doen, dat ondanks de hulp van Midalgan en tijgerbalsem. Na een uurtje werd het weer wat minder. Maar na iedere pauze had ik weer een moeizame opstart. Als je eenmaal de goede kadans te pakken hebt gaat het vanzelf, dan maak je meters. Met de stokken erbij kun je dan nog wat meer snelheid maken door je ermee af te zetten. Maar raak je uit je ritme om welke reden dan ook: oversteken, navigeren, foto maken etc. Dan komt de vermoeidheid weer terug. Ik heb niemand anders dan mezelf om mijn beklag te doen en man…wat kan ik soms zeuren. 

Ik wist waar ik aan begon. Ik wist dat het moeilijk zou worden. Ik wist ook dat het beter was om de weg terug moeilijk te maken. Ik wil niet zeggen dat ik alle schepen achter me verbrand heb, maar in mijn hoofd werkt het wel zo. Er is maar één richting en dat is vooruit. En met die gedachte in mijn achterhoofd zet ik de volgende stap…