Vanaf dag één loop ik iedere dag verder dan verwacht. Maps.me is een mooie navigatie app, maar je moet hem leren kennen. Eerst geeft ie de route van A naar B als hemelsbreed. Dat wil zeggen, één rechte lijn zoals alleen een vogel kan vliegen. Dan gaat ie herberekenen, het heeft even geduurd voor ik dat doorhad. Vervolgens maakt ie een berekening op basis van het aantal kilometers per uur dat je kan lopen. Maar er wordt geen rekening gehouden met enige moeilijkheidsgraad. Dus steil omhoog en omlaag wordt niet meegerekend. Omhoog is een kwestie van kracht, daar heb ik niet zoveel moeite mee meestal. Maar afdalen is wat anders, dat houdt enorm op. Te snel dan val je, zeker met bijna 25 kilo op je rug. Je voeten schuiven in je schoenen naar voren dus er komt druk te staan op je tenen. En één kleine misstap en je ligt op je muil. 

Er zijn al veel dagen voorbij gegaan dat ik in de ochtend relaxed liep met het idee: ik heb alle tijd van de wereld. Maar als ik dan tegen de middag naar een slaapplek ging kijken op de telefoon dan was het ineens aanpoten. Gas erop dus, en ook dat gaat prima als je niet teveel stopt, niet teveel nadenkt en vertrouwen hebt in je kracht. En ineens blijkt dan dat je in plaats van de geplande 25 kilometer ruim 40 kilometer hebt afgelegd. Dat terwijl ik de eerste dag na 37 kilometer als een oud opaatje liep te strompelen. Ik merk dat ik met de dag sterker wordt. Mijn voeten wennen aan het lopen, mijn rug geeft nauwelijks nog commentaar, mijn schouders moet ik soms wel ontlasten merk ik. Ik ben toch enigszins geneigd om de last op mijn schouders te nemen terwijl er meer kracht in je heupen en onderrug zit. Borst vooruit en billen naar achter dus. 

En ’s avonds goed voor je lichaam zorgen. Alhoewel ik merk dat mijn lichaam steeds meer gewend raakt aan het gewicht, en dat ik sommige pijntjes goed kan negeren, luister ik wel naar wat het me probeert te vertellen. Soms kan ik door blijven banjeren maar soms heb ik meer pauzes nodig. Soms 5 minuutjes op een bankje, soms een half uur of meer met mijn schoenen uit om mijn voeten te luchten. En soms moet ik ook oppassen om niet te vaak te stoppen want dan heb ik helemaal geen zin meer om verder te gaan en ook niet om te blijven waar ik ben…. en dat werkt natuurlijk niet.

Al met al gaat het goed. Ik heb steeds minder gedachten over waarom ik het nu eigenlijk doe, en of het misschien beter is om maar gewoon te stoppen. Wel moet ik mezelf het ene moment een schop onder mijn kont geven en het andere moment een beetje afremmen als mijn lichaam vindt dat het genoeg is. 

Ik merk enorm aan mezelf hoe gevoelig ik op één of andere manier ben voor de mening van anderen. Ik doe voor mijn gevoel doorgaans gewoon wat ik wil, maar als een aantal mensen zeggen: geniet je er wel van? Neem je tijd.. dan ben ik geneigd om eerder te stoppen. Maar dan komt de presentatie drang in mij weer naar boven en die luistert weer naar de mensen die vol bewondering zeggen: jij gaat wel hard. 

Soms denk ik dat ik geen idee heb waar ik mee bezig ben. Soms denk ik dat ik mezelf moet veranderen. Maar ik krijg steeds meer het gevoel dat het allemaal klopt wat ik doe. Al loop ik als een kip zonder kop in het rond in een bos waar ik het pad kwijt ben, of eigenlijk beter nog, waar het pad verdwenen is. Zelfs dan heb ik nog het gevoel dat het goed is. Het hoort erbij denk ik, het is een soort leerproces. Angst op dat gebied ken ik nauwelijks. Ik kijk er niet naar uit om te slapen in een bos vol everzwijnen, maar als het zo is, dan is het zo. Mijn angsten zitten op een ander vlak. En daar valt voor mij nog veel te leren.