Omdat mijn avontuur abrupt afgebroken is ben ik op dit moment in een soort vrije val terechtgekomen. Eerst voelde ik veel weerstand en vooral op het moment dat ik er achterkwam dat er nog pelgrims door liepen in Spanje wou ik meteen terug. Het voelde alsof ik gefaald had in mijn vertrouwen. Dat vertrouwen was nu net zo gegroeid tijdens mijn wandeling. Ik kreeg het gevoel dat ik door mijn twijfels de verkeerde beslissing had genomen. Na wat zoeken op internet kwam ik uit op een vlucht op zondagmorgen van Charleroi naar Biarritz voor €10,-. Openbaar vervoer naar het vliegveld kost binnen België iets van twee tientjes, nog een paar tientjes erbij voor mijn rugzak en ik zou zondagmiddag al over de route Del Norte naar Santiago kunnen lopen. Voor de zekerheid heb ik toch maar even een mailtje naar het Sint Jacobsgenootschap gestuurd waar ik bij aangesloten ben en die raadde het mij met klem af. Eerder al had ik discussies zien langskomen in verschillende facebookgroepen over het wel of niet doorgaan met de tocht en ik heb me er, met pijn in mijn hart, maar bij neergelegd dat het niet erg verstandig zou zijn om terug te gaan. 

En nu,maar meteen aan de slag? Wil ik wel weer terug in die hectiek van voor mijn tocht? Dat heeft me enigszins depressief gemaakt en zelfs op de rand van een burn-out gebracht. Zonder meditatie en de lessen die ik van zen heb geleerd was het zeer zeker misgegaan. Nu had ik nog de keuze om te gaan lopen en al heb ik het niet uit kunnen lopen het heeft me wel geholpen. Een mooie zen gedachte die in me opkwam is dat stilstaand water vanzelf helder wordt. Met andere woorden, als je voor grote keuzes staat is het soms beter om even helemaal niets te doen. Als alles bezonken is komen regelmatig de beste ideeën bovendrijven en zie je vaak de wegwijzertjes eerder die je het juiste pad wijzen. 

Als kind was ik al hyperactief en mijn leven lang heb ik twee banen of extreem lange weken gewerkt. Stilzitten is voor mij dus niet eenvoudig. Vertragen is een term die vaak in de zenlessen wordt gebruikt. Een advies dat ik ook wel eens aan andere mensen heb gegeven, maar zelf eigenlijk nooit ter harte heb genomen besef ik nu.”Practice what you preach” zeggen ze wel eens, maar soms heb je zelf niet eens door dat een bepaald advies in verschillende etappes in praktijk gebracht kan worden. Ik was al wat minder gaan werken, maar dat deed ik deels door sneller te gaan werken zodat ik meer vrije tijd had, maar zo werkt het dus niet. Daarbij vulde ik de vrije tijd op met allerlei activiteiten en vooral ook met de intentie daartoe. Ik moet nog dit en ik wil nog dat, en als ik tijd heb….. Het feit dat het allemaal niet meer lukte, omdat ik er geen tijd, zin of energie voor op kon brengen, deed er niets aan af dat ik het er maar druk mee had.

Voor mijn gevoel zit ik nu in een uitzonderlijke situatie en op een belangrijk kruispunt in mijn leven. Financieel is het geregeld, ik heb onbetaald verlof tot het eind van het jaar en dat gat wordt rechtgetrokken door de verkoop van het huis. Ik heb onderdak, er staat nog wat geld op de bank voor verteer en onderdak tijdens de reis, ik hoef dus eigenlijk even helemaal niets. Maar dat valt niet mee voor mij. Niet dat ik me (tot nu toe) verveel, maar ik voel zo sterk dat ik moet werken, sporten, mediteren of andere activiteiten moet verrichten om iets te verbeteren in mijn leven. Of anders moet ik misschien maar weer eens wat meer gaan socializen. Helaas de horeca is dicht en in de winkels is het nu niet echt gezellig. Facebook is wat dat betreft een uitkomst, maar net als in het gewone leven moet je bewust kiezen wat je uitnodigt in je leven en wat je bezighoudt. Gelukkig zijn er mensen als Chantal Schenk die me eraan herinnerde dat wanneer je je zelf wil ontmoeten het goed is om jezelf te on-moeten. Niets moet, alles mag, vanuit rust en liefde kun je de helderheid en de kracht vinden om goede keuzes te maken en de juiste stappen te nemen.

Ik blijf dus nog maar even in de rust. Voor mij is het een keuze. Ik begrijp dat het voor veel mensen anders voelt op dit moment omdat de meeste mensen er niet voor gekozen hebben om thuis te zitten. Maar het is wel altijd jouw keuze hoe je de situatie wil zien en ervaren. De toekomst is altijd onzeker hoe zeer je het ook anders zou willen. Het vasthouden aan wat was en het verlangen naar wat je zou willen is wat het soms moeilijk maakt wanneer er iets verandert in je leven. Tijdens mijn tocht heb ik veel ups en downs meegemaakt en al snel geleerd om mijn verwachtingen te verruilen voor vertrouwen. De éne dag had ik een heel kasteel tot mijn beschikking en de daaropvolgende dag moest ik tijdens een hoosbui mijn tentje opzetten in de modder aan de oever van een rivier terwijl de schemer snel inviel.Hopende dat het snel nog even droog genoeg zou zijn om mijn potje te koken zodat ik niet met honger naar bed hoefde. Toen dat allemaal gelukt was ben ik net zo tevreden gaan slapen als ik in het kasteel heb gedaan. Als je iets verwacht en je krijgt iets anders dan valt het tegen, als je niets verwacht kan alles meevallen. 

Wat een bijzondere toevalligheid, terwijl ik dit aan het schrijven ben belt er een oud-collega. Tijdens het gesprek krijgen we het over bijscholing en hij geeft me een tip over de mogelijkheid van subsidie voor online bijscholing. Als ik nu toch thuis zit….

Soms moet je even stilstaan om te zien wat er allemaal op je pad komt. En als je er rustig de tijd voor neemt kun je ook meer genieten van alles wat er op of langs jouw pad beweegt, groeit en bloeit. Dat is een les die ik tijdens mijn pelgrimstocht heb geleerd en een les die zich nu op deze manier manifesteert in dit niemandsland waar niets moet en alles mogelijk is.