Zoals ik in mijn vorige blog al schreef heb ik al een paar jaar het gevoel dat de maatschappij op hol geslagen is. Eigenlijk was ik zelf ook wel op hol geslagen en misschien ben ik dat af en toe nog wel eens. Door meditatie, yoga en sport of een wandeling in de natuur kun je vaak weer landen na een drukke of stressvolle periode. In groepsverband is dit vaak extra motiverend en daarom doe ik in de sportschool liever met een groepsles mee dan dat ik in mijn uppie aan de gewichten loop te sleuren. De interactie zorgt voor meer uitdaging door een beetje competitie waardoor ik mezelf beter train, maar het geeft ook een gevoel van verbinding. Het maakt me dan ook weinig uit met wat voor les ik meedoe omdat diversiteit in lichamelijke beweging goed is om in balans te blijven en de mentale uitdaging groter is wanneer je met iets meedoet wat je nog niet gewend bent.

Door de inzichten en zelfreflectie die ik ontwikkeld heb door zen zijn er nieuwe vragen ontstaan. Eén van die vragen is een vraag die mij ook door anderen gesteld werd en waar ik geen goed antwoord op had. “Hoe kan je nu als zenleraar in een burn-out situatie terecht komen?”

De afgelopen maanden heb ik druk gezocht naar het antwoord hierop en dat heb ik op allerlei plekken en op verschillende manieren gedaan. Er zijn héél veel spirituele en religieuze paden die je kan bewandelen om er antwoorden te vinden en ik heb er nu een aantal bezocht. Ik besef goed dat ik niet alle richtingen tegelijk op kan gaan, maar ik kan wel mijn horizon verbreden door te informeren wat er allemaal te koop is. En dan ontdek je dat er vaak veel overeenkomsten zijn. Mijn inzicht hierin is dat wat terug blijft komen in jouw aandacht blijkbaar voor jou van belang is op dat moment. Dit hoeft niet altijd op een prettige manier te gaan. Het leven heeft de neiging om dingen te herhalen tot je er iets van leert. Als je weerstand voelt of iets raakt je op wat voor manier dan ook kan dit een indicatie zijn dat er wat te leren valt. Aan jou om te onderzoeken wat je ervan kan leren.

Persoonlijk stoor ik me momenteel enorm aan de berichtgeving rond corona en de maatregelen die hiertegen genomen worden. Het nieuws is eenzijdig, repeterend, polariserend en het zet voor mijn gevoel aan tot angst en frustratie. In mijn ogen heeft het veel weg van volksmennerij. Wat valt er hier te leren voor mij? 

Op mijn werk is iets vergelijkbaars gaande. Er is een slechte communicatie waardoor er allerlei dingen mis gaan. Er zijn collega’s die hier ruimte vinden om fouten of manipulatie te verdoezelen door hun beklag te doen over het werk en de collega’s. Er ontstaat hierdoor een soort polarisatie wat de werksfeer niet ten goede komt. Het roept een hoop frustratie op en er ontstaat angst om tekort gedaan te worden. 

De les: ik heb moeite met onrecht. Onrecht kan ontstaan als er geen transparantie is en als de verbinding ontbreekt. Een goede communicatie kan een betere verbinding tot stand brengen waardoor er meer transparantie ontstaat. Als iedereen eerlijk is over zijn beweegredenen en open staat voor de gedachten van de ander dan valt er vaak een goed compromis te bereiken. Als je met elkaar praat maar ieder houdt zijn eigen geheime agenda dan luister je alleen naar de antwoorden die jou dienen.

Op een ander niveau heb ik geleerd dat negatieve energie nog meer negativiteit aantrekt. Zolang iedereen in die polariteit zit en de andere kant niet omarmd nodigen beide zijden negatieve energie uit. Dit klinkt misschien erg ingewikkeld, maar het is feitelijk heel simpel. Als je fanatiek voor een voetbalploeg bent is de fanatiekste fan van de tegenpartij jouw grootste vijand. Dit heeft al menigmaal tot zware gevechten geleid. Komen beide fanatiek voetbalfanaten elkaar als totaal onbekenden tegen en komt voetbal niet ter sprake zijn het vaak de beste maatjes. Zien ze elkaar dan ineens op de tribune van de tegenstander dan ontstaat er vaak een huh moment gevolgd door teleurstelling. Zo vast zitten mensen vaak in hun polarisatie. 

Als we op dit moment iets niet nodig hebben is het die negatieve energie. Maar dat niet willen is op zich al negatief. Positief is alles omarmen. Ook de donkere kant mag er zijn, maar zolang je de lichte kant meer aandacht geeft kan het donker het niet overnemen. Liefde en verbinding kan in mijn ogen veel kracht geven in deze donkere dagen. Veel mensen nemen deze tijd om hun huis te verbouwen of naar binnen te keren. Beiden zijn een positieve manier om voordeel uit de situatie te halen. Ik neem de kans waar om te onderzoeken en te delen. Dingen die mij een goed of slecht gevoel geven kaart ik aan in de hoop dat ook anderen hier iets positiefs uit kunnen halen.

Zoals bijvoorbeeld dit gesprek tussen Deepak Chopra en Sadhguru die de hele situatie weer eens op een héél andere manier belichten. Ze bekijken de crisis op natuurlijke wijze en benaderen de situatie op celniveau. En grappig genoeg zie ik hierin een enorm vergelijk met de polarisatie, slechte communicatie en de impact van negativiteit. Door stress verzwakt het immuunsysteem en gaat het enorm hard werken als het aangevallen wordt. Dit komt door de foute informatie die onze gedachten aan ons lichaam doorgeven. Omdat sommigen het vertrouwen in hun lichaam op voorhand hebben opgegeven begint het de strijd met een nadeel. Bacteriën en virussen zijn een groot onderdeel van ons systeem. Zolang er strijd gaande is wordt ons lichaam verzwakt. Zonder strijd en vol vertrouwen kan het nog zijn dat het systeem faalt, maar aan ieder leven komt een eind en iets moet daar de oorzaak van zijn, dat is de natuur. Leven in stress en negativiteit lijkt dood misschien op afstand te houden, maar het duurt alleen maar langer als je probeert te overleven. Als alleen maar overleven je doel is wat is dan de waarde van dit leven?