Categorie archief: wijsheid

24 uur met Evelien,

Posted on by
Beantwoorden

Een aantal jaren geleden zag ik via Instagram een aantal mooie foto’s langskomen van een jongedame die op avontuur ging met haar fototoestel in de hand. Nu ben ik zelf ook best een avonturier en ik hou van mensen die de lef hebben om van de bank te komen om de wijde wereld in te trekken. Iets anders dat me intrigeerde was de mooie verhalen die ze schreef over haar reizen en ontmoetingen. Toen ik besloten had om op pelgrimstocht te gaan zag ik dat ze uit Breda komt en dat ze fotoshoots doet met een verhaal erbij. Ik heb meteen met haar afgesproken. 

We ontmoette elkaar op de Duivelsbrug en toen ze haar fiets aan een paal vast maakte zag ik dat het pad dat door het markdal loopt onderdeel is van de Sint Jacobsroute, het pad dat ik zou volgen tot Santiago de Compostela. Hoe bijzonder wil je het hebben? Het was een mooie shoot en we hadden fijne gesprekken. Na de shoot spraken we af om na de Camino nog een keer samen te komen.

Toen ik enige tijd geleden een bericht zag dat ze van plan was om 24 uur met mensen te gaan leven heb ik zonder nadenken meteen ja gezegd, ik was dan ook de eerste. Zonder me ook maar enig beeld te vormen van hoe of wat heb ik met haar afgesproken. Iets wat ik op mijn tocht geleerd heb is dat wanneer het goed voelt, dan is het vaak ook goed, ik vertrouw op mijn intuïtie. De enige stoorzender hierbij kan een verlangen of aversie zijn, maar daar heb ik steeds minder last van.

Afgelopen dinsdag was het zover. Uiteindelijk was het toch wel wat spannend voor mij. Door het overlijden van mijn moeder was de periode voor haar bezoek vrij hectische en ik had mijn huishouden een beetje laten verslonzen. Ook wist ik niet meer zeker of Evelien nu wel of niet vegetarisch of misschien zelfs veganistisch was. Toch vond ik het geen onprettige spanning, ik vind het leuk om iemand gastvrij te kunnen ontvangen.

Omdat Evelien nu niet meer in Breda woont is ze bij haar ouders blijven slapen en haar vader zette haar af. Ik kan me voorstellen dat hij zich toch wat ongemakkelijk gevoeld heeft toen hij het zandpad naar mijn bos op reed. Evelien is net iets ouder dan mijn oudste dochter, en als vader blijf je toch soms wel wat bezorgt als je kinderen op avontuur gaan denk ik. 

De eerste keer dat ik Evelien ontmoette was me al opgevallen hoe makkelijk ze over uiteenlopende onderwerpen kon praten en qua babbelen zijn we wel een match. Het is dan ook geen 5 minuten stil geweest buiten het moment dat ik aan de zoommeeting over het faciliteren van een mannencirkel deelnam en het moment dat we gingen slapen. 

Omdat het zo’n prachtige dag was zijn we meteen na de lunch gaan wandelen. Al bij aankomst had ze gezegd dat ze hier wel eens langs was gelopen tijdens één van haar tochten. Ze maakt niet alleen mooie foto’s, maar ze heeft ook een fotografisch geheugen en een fantastisch richtingsgevoel. De gesprekken die we hadden waren geen seconde saai omdat we allebei naadloos van het ene level van denken naar het andere kunnen overstappen zonder al teveel ‘uh’ of ‘hé wat zeg je nu?’, iets wat ik toch regelmatig mee maak als ik mijn gedachten deel. 

Enerzijds spraken we over intieme onderwerpen anderzijds over wereldproblemen en ik ben er weer een stukje wijzer van geworden. Omdat ik steeds meer naar mijn gevoel ga en Evelien erg gevoelig is heb ik vooral daar veel van haar geleerd. Ze had ook een paar kaartspellen meegenomen waar ze me uit liet kiezen. De Osho Zen kaarten hadden mijn voorkeur en ik vind het nog steeds erg bijzonder hoe toepasselijk die kaarten vaak kunnen zijn. Haar coachende vaardigheden hebben me weer een stukje verrijkt en ik denk dat ik haar ook een beetje verder heb geholpen met mijn manier van coachen. 

Het was een mooi avontuur en de €100,- euro commitment fee voor haar onkosten meer dan waard. Ik ben benieuwd naar haar verslag en de foto’s en ik ga zeker nog een donatie doen omdat ik vind dat ze fantastisch werk doet. Niet alleen helpt ze zo mensen meer in hun kracht te staan, ze verbindt ook mensen door het delen van levensverhalen en inspireert mensen met haar dapperheid en avontuurlijk bestaan.

Bedankt Evelien voor dit mooie avontuur en ik wens je nog vele fijne ontmoetingen als deze toe.

Zen uit Breda

Posted on by
Beantwoorden

Even wat anders. De afgelopen periode was voor mij behoorlijk intensief en dan heb ik het nog niet eens over zaken waar iedereen op het moment tegenaan loopt. De afronding van de echtscheiding, de verkoop van ons thuis, het moeizaam vinden van een nieuwe woonplek voor mij en bijna iedereen van ons gezin en het ook voltooien van mijn coachopleiding. En zeker niet op de laatste plaats mijn zoektocht naar de zin van mijn leven. Natuurlijk had ik al wel eens gehoord van de term “midlife crisis”maar ik had nooit verwacht dat ik daarin terecht zou komen laat staan dat mijn omgeving of misschien wel heel mijn wereld er in meegesleurd zou worden. Toch lijkt het soms wel zo te zijn.

Ter afsluiting van deze heftige periode heb ik wat activiteiten geboekt voor mijn plezier en mijn ontwikkeling. Zo wilde ik graag wat meer leren over Reiki. De menselijke energie blijft op verschillende manieren op mijn pad komen dus ik denk dat ik er wat mee moet doen. In de yoga leerde ik over Prana en bij zen spreken ze het over Ki, Tai Chi wil ik nog leren, in die traditie draait alles om Chi. Ondertussen heb ik ook de conclusie getrokken dat de Heilige adem die God in de klei blies om Adam tot leven te brengen figuurlijk eigenlijk gaat over hetzelfde, namelijk Spirit ofwel de Heilige geest. Maar de weg naar spiritualiteit gaat over een grillig pad waarbij de wegwijzertjes vaak pas zichtbaar worden als je ze ziet. Zoals ik tijdens mijn pelgrimstocht geleerd heb gaat het om een diep vertrouwen in je eigen richtingsgevoel en daarom moet je soms niet teveel bouwen op je gedachten over het pad dat je volgt. 

Enfin, ik kon door verschillende omstandigheden niet de Reiki lessen in Breda afspreken waar ik zin in had en de zen retraite die ik had willen doen bij zen.nl was volgeboekt. Door mijn aanmelding bij Ivar Mol kreeg ik zijn nieuwsbrief waarin een Vipassana retraite werd aangeboden in de periode die ik in gedachte had voor een prijs die ik wel sympathiek vond. Gelijk geboekt dus, maar wat houdt Vipassana in? Dat zie ik dan wel weer. Ik had al wel wat gehoord van een vriend en ik wist dat het iets Boeddhistisch was dus bekend terrein. Een ander aspect dat mij wel aansprak was dat de locatie in noord Frankrijk gelegen is in een gebied dat ik een beetje ken en waar ik altijd een goed gevoel bij heb gehad en wat ook goed voelde toen ik het passeerde op mijn pelgrimstocht. Ekayãno is een oude boerderij in de regio van Viel-Saint-Remy. Tot voor kort had ik de ambitie om ooit eens in Frankrijk te gaan wonen maar de huidige situatie heeft mij van gedachte doen veranderen. Na deze week staan voor mijn gevoel alle opties weer open.

In de aanloop van de retraite ben ik in contact gebracht met andere deelnemers om zo afspraken te kunnen maken in verband met vervoer. Ik had afgesproken om Monique uit Amersfoort op te pikken bij het station in Breda. Het is volgens mij geen minuut stil geweest in de auto en de radio stond niet eens aan. Grappig om te bedenken dat juist mensen die zo druk zijn met vele gedachten uiteindelijk zelf op zoek gaan naar de stilte. Eerlijk gezegd ben ik zelf mijn eigen gedachten regelmatig zat hoe interessant ze vaak ook zijn. Maar genoeg over mij, de retraite was een goede keuze. De sesshins bij zen.nl hebben mij veel gegeven maar de laatste was (buiten het examen om) wel en beetje een nieuwe comfortzone geworden. En als ik iets geleerd heb in mijn leven is dat vaak buiten je comfortzone de mooiste lessen geleerd worden. 

De route van Charleroi naar Rocroi is de afgelopen jaren flink verandert. Het was altijd een sluiproute door de bossen waar ik met de vrachtwagen regelmatig gebruik van heb gemaakt om grenscontrole of drukte in Luxemburg te omzeilen als ik richting de Route de Soleil reed. Ondanks dat we in de avondspits via Brussel kwamen waren we precies om 20:00 uur in Viel Saint Remy. Het is ongeveer drieënhalf uur rijden vanaf Breda en ik had er vier voor uitgetrokken. We werden vriendelijk ontvangen door Ivar en Marianne en we kregen een kamer toegewezen. Een van de gasten had zijn eigen tent meegenomen, die had eerder een retraite gevolgd en vond het te gehorig in de boerderij. Het is een oud karakteristiek pand met wat uitdagingen zoals hoge dorpels of een laaghangende balk. Persoonlijk vind ik het prima passen bij een retraite want het vergt een bepaalde aandacht om je niet te storen of te stoten aan bepaalde ongemakken en uiteindelijk draait het allemaal om aandacht en acceptatie van wat er is of zich aandient.   

We begonnen de ochtenden om 6 uur met een meditatie blok van twee uur.Toen ik dat hoorde moest ik even slikken. Ik ben gewend in blokjes van 25 minuten te mediteren eventueel gecombineerd met loopmeditatie tussen die blokjes, maar twee uur stilzitten!!! gelukkig bleek het wat minder strikt dan ik gewend was en mocht je van tijd tot tijd gaan verzitten, iets wat je tijdens een sesshin probeert te voorkomen. Later leerden we dit ook te combineren met een staande meditatie. Ongeveer een half uurtje zitten en een kleine tien minuten staan, gewoon op gevoel, dat was best te doen. De volgende meditatie blokken waren anderhalf uur en naargelang het weer in de buitenlucht. Zo heb ik heerlijk in de zon in de prachtige tuin zitten mediteren en ondertussen een lekker bruin kleurtje gekregen. Na de lunch was er wat vrije ruimte en om 15 uur een Dharma lezing. De lessen van Ivar zijn helder en logisch en het heeft mij weer een bredere kijk op bekende informatie gegeven. Ik begin steeds meer te beseffen dat ik eigenlijk niet veel nieuwe kennis op doe, maar oude kennis met een nieuwe frisse blik leer bekijken. Dingen die ik geleerd heb en geïntegreerd heb in mijn denkwijze zijn vaak minder scherp geworden en door de uitleg van Ivar heb ik ze weer helder voor ogen. Ik kom er steeds meer achter dat iets weten niet zo moeilijk is, maar het ook werkelijk implementeren en ook zo gaan voelen is vaak de uitdaging. Door de diepe concentratie tijdens de meditatie daalt deze informatie dieper in naar mijn idee. Buiten de meditatie en de fijne lessen is het werkelijk genieten van de sfeer, de mooie tuin en het heerlijke eten wat Ivar en Marianne driemaal daags bereidde. 

De rust de regelmaat en het gezonde eten deden me goed en het heeft er zeker aan bijgedragen dat ik volledig en positief aanwezig kon zijn bij de bespreking die de dokter met mijn moeder had, die gevallen was met de fiets en daarbij haar heup gebroken had. En misschien is dit wel de belangrijkste les die ik geleerd heb. Door mijn zenlessen ben ik de afgelopen tijd veel bezig geweest om oude ervaringen te herverwerken waardoor ze me nu niet meer belemmeren. Maar waar Ivar me weer eens op geattendeerd heeft en waar het universum mij nu ook meteen de oefening in geeft is het grote verschil te zien tussen pijn en lijden.Het doet me soms pijn om mijn moeder zo te zien lijden, maar ik ga niet mee lijden. Ik heb wel medelijden en ik doe mijn best om medeleven te tonen maar ik bescherm mezelf ook. Mijn eigen pijn accepteren is voor mij meestal niet zo moeilijk maar als iemand waar ik van hou pijn heeft is dat anders. Maar wat kun je werkelijk doen als een ander pijn heeft…

Enfin, door deze omstandigheden heb ik de Vipassana retraite helaas niet af kunnen maken. Net als met mijn pelgrimstocht zet ik het maar op mijn bucketlist. Ik ga zeker in de gaten houden wanneer er weer een nieuwe mogelijkheid is. Ondertussen raad ik iedereen aan om eens een kijkje te nemen op de site van Ivar Mol, en misschien zie ik je dan nog wel eens tijdens een retraite of een workshop in Breda of in Ekãyano.     

Zen en de kunst van het relativeren 

Posted on by
1

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef heb ik al een paar jaar het gevoel dat de maatschappij op hol geslagen is. Eigenlijk was ik zelf ook wel op hol geslagen en misschien ben ik dat af en toe nog wel eens. Door meditatie, yoga en sport of een wandeling in de natuur kun je vaak weer landen na een drukke of stressvolle periode. In groepsverband is dit vaak extra motiverend en daarom doe ik in de sportschool liever met een groepsles mee dan dat ik in mijn uppie aan de gewichten loop te sleuren. De interactie zorgt voor meer uitdaging door een beetje competitie waardoor ik mezelf beter train, maar het geeft ook een gevoel van verbinding. Het maakt me dan ook weinig uit met wat voor les ik meedoe omdat diversiteit in lichamelijke beweging goed is om in balans te blijven en de mentale uitdaging groter is wanneer je met iets meedoet wat je nog niet gewend bent.

Door de inzichten en zelfreflectie die ik ontwikkeld heb door zen zijn er nieuwe vragen ontstaan. Eén van die vragen is een vraag die mij ook door anderen gesteld werd en waar ik geen goed antwoord op had. “Hoe kan je nu als zenleraar in een burn-out situatie terecht komen?”

De afgelopen maanden heb ik druk gezocht naar het antwoord hierop en dat heb ik op allerlei plekken en op verschillende manieren gedaan. Er zijn héél veel spirituele en religieuze paden die je kan bewandelen om er antwoorden te vinden en ik heb er nu een aantal bezocht. Ik besef goed dat ik niet alle richtingen tegelijk op kan gaan, maar ik kan wel mijn horizon verbreden door te informeren wat er allemaal te koop is. En dan ontdek je dat er vaak veel overeenkomsten zijn. Mijn inzicht hierin is dat wat terug blijft komen in jouw aandacht blijkbaar voor jou van belang is op dat moment. Dit hoeft niet altijd op een prettige manier te gaan. Het leven heeft de neiging om dingen te herhalen tot je er iets van leert. Als je weerstand voelt of iets raakt je op wat voor manier dan ook kan dit een indicatie zijn dat er wat te leren valt. Aan jou om te onderzoeken wat je ervan kan leren.

Persoonlijk stoor ik me momenteel enorm aan de berichtgeving rond corona en de maatregelen die hiertegen genomen worden. Het nieuws is eenzijdig, repeterend, polariserend en het zet voor mijn gevoel aan tot angst en frustratie. In mijn ogen heeft het veel weg van volksmennerij. Wat valt er hier te leren voor mij? 

Op mijn werk is iets vergelijkbaars gaande. Er is een slechte communicatie waardoor er allerlei dingen mis gaan. Er zijn collega’s die hier ruimte vinden om fouten of manipulatie te verdoezelen door hun beklag te doen over het werk en de collega’s. Er ontstaat hierdoor een soort polarisatie wat de werksfeer niet ten goede komt. Het roept een hoop frustratie op en er ontstaat angst om tekort gedaan te worden. 

De les: ik heb moeite met onrecht. Onrecht kan ontstaan als er geen transparantie is en als de verbinding ontbreekt. Een goede communicatie kan een betere verbinding tot stand brengen waardoor er meer transparantie ontstaat. Als iedereen eerlijk is over zijn beweegredenen en open staat voor de gedachten van de ander dan valt er vaak een goed compromis te bereiken. Als je met elkaar praat maar ieder houdt zijn eigen geheime agenda dan luister je alleen naar de antwoorden die jou dienen.

Op een ander niveau heb ik geleerd dat negatieve energie nog meer negativiteit aantrekt. Zolang iedereen in die polariteit zit en de andere kant niet omarmd nodigen beide zijden negatieve energie uit. Dit klinkt misschien erg ingewikkeld, maar het is feitelijk heel simpel. Als je fanatiek voor een voetbalploeg bent is de fanatiekste fan van de tegenpartij jouw grootste vijand. Dit heeft al menigmaal tot zware gevechten geleid. Komen beide fanatiek voetbalfanaten elkaar als totaal onbekenden tegen en komt voetbal niet ter sprake zijn het vaak de beste maatjes. Zien ze elkaar dan ineens op de tribune van de tegenstander dan ontstaat er vaak een huh moment gevolgd door teleurstelling. Zo vast zitten mensen vaak in hun polarisatie. 

Als we op dit moment iets niet nodig hebben is het die negatieve energie. Maar dat niet willen is op zich al negatief. Positief is alles omarmen. Ook de donkere kant mag er zijn, maar zolang je de lichte kant meer aandacht geeft kan het donker het niet overnemen. Liefde en verbinding kan in mijn ogen veel kracht geven in deze donkere dagen. Veel mensen nemen deze tijd om hun huis te verbouwen of naar binnen te keren. Beiden zijn een positieve manier om voordeel uit de situatie te halen. Ik neem de kans waar om te onderzoeken en te delen. Dingen die mij een goed of slecht gevoel geven kaart ik aan in de hoop dat ook anderen hier iets positiefs uit kunnen halen.

Zoals bijvoorbeeld dit gesprek tussen Deepak Chopra en Sadhguru die de hele situatie weer eens op een héél andere manier belichten. Ze bekijken de crisis op natuurlijke wijze en benaderen de situatie op celniveau. En grappig genoeg zie ik hierin een enorm vergelijk met de polarisatie, slechte communicatie en de impact van negativiteit. Door stress verzwakt het immuunsysteem en gaat het enorm hard werken als het aangevallen wordt. Dit komt door de foute informatie die onze gedachten aan ons lichaam doorgeven. Omdat sommigen het vertrouwen in hun lichaam op voorhand hebben opgegeven begint het de strijd met een nadeel. Bacteriën en virussen zijn een groot onderdeel van ons systeem. Zolang er strijd gaande is wordt ons lichaam verzwakt. Zonder strijd en vol vertrouwen kan het nog zijn dat het systeem faalt, maar aan ieder leven komt een eind en iets moet daar de oorzaak van zijn, dat is de natuur. Leven in stress en negativiteit lijkt dood misschien op afstand te houden, maar het duurt alleen maar langer als je probeert te overleven. Als alleen maar overleven je doel is wat is dan de waarde van dit leven? 

Zen zijn

Posted on by
Beantwoorden

Veel mensen hebben het idee dat zen een kwestie is van stilzitten, relaxen en niets doen. Vaak worden er allerlei geurtjes, plaatjes of geluiden gelinkt die het gevoel van rust creëren. Mijn ervaring is dat het vaak hard werken is om die rust te faciliteren en dat trucjes niet of alleen maar tijdelijk werken. Eigenlijk is de rust er altijd al, maar veel mensen hebben zoveel onverwerkte emotionele ervaringen, oordelen, patronen en overtuigingen dat de rust ver te zoeken is. Deze obstakels doorzien, verwerken en loslaten is het werk dat soms gedaan moet worden. Zoals het bijhouden van een tuin een terugkerende taak is kan je zeggen dat meditatie of introspectie dat ook is. Door zelfreflectie kun je leren doorzien wat je dient in het leven en wat niet.

We leven in een unieke tijd. De afgelopen jaren heb ik vaak gedacht dat de maatschappij op hol geslagen was. De frustratie en agressie die ik als vrachtwagenchauffeur op de weg, bij de klanten en onder collega’s ervaarde maakte dat ik hierin meeging. Dat samen met de werkdruk maakte mij gestrest. Nu heb ik stres altijd bewust kunnen gebruiken om te presteren in mijn werk. De juiste hoeveelheid stress zorgt ervoor dat je wakker en alert achter het stuur kan zitten als ieder al lang in bed ligt. Maar op een zeker moment kom je op een punt dat het chronisch wordt en dat het zich zowel fysiek al mentaal gaat uiten. Slaapproblemen hebben een wisselwerking met stress. Door de adrenaline ben je onrustig en kun je niet slapen, door een slaaptekort heb je de adrenaline nodig om te kunnen presteren.

Benauwdheidsklachten door astma werd COPD en mijn bloeddruk steeg tot alarmerende hoogten. Ook werd mijn lontje steeds korter. Om sociaal een beetje handelbaar te blijven heb ik mijn emoties leren onderdrukken waardoor de explosies eerder implosies werden en ik me steeds verder in mezelf terugtrok. Mijn explosieve interne emoties zijn er volgens mij de oorzaak van dat ik geen zin meer heb om spelletjes te spelen. Frustratie en ergernis heb ik leren ondergaan met een glimlach, maar ik kon er daardoor niets aan doen dat sarcasme en cynisme mijn uitlaatklep werden. Je wordt als het ware een snelkookpan, omdat de druk niet weg kan wordt je behoorlijk gaar. Dat gevecht tegen mezelf heeft me al twee keer op het randje van een burn-out gebracht.

Toen ik kennis maakte met zen.nl voelde dit als thuiskomen. Al na enkele lessen werd bijna alles wat me in zijn greep had zichtbaar. Door meditatie leerde ik gedachten die mij niet diende los te laten en gevoelens die omhoog kwamen te onderzoeken. Hierdoor ontstond steeds meer ruimte tussen gedachten en de emoties. Deze ruimte is de rust die louterend werkt. Dit beviel me zo goed dat ik leraar wilde worden. Na een aantal sesshins (zenretraite) was ik de rust zelve en ik voelde me erg gelukkig. Ik besloot om een andere baan te nemen zodat ik meer tijd kon vrijmaken voor mezelf en mijn beoefening.

Dit heeft uiteindelijk mijn rust behoorlijk verstoord en mijn hele leven op zijn kop gezet. Ik begreep zelf niet goed hoe dit allemaal zo fout kon gaan met alles wat ik geleerd heb. Mediteren kwam er op het laatst meer van, mijn benauwdheid kwam weer terug en het korte lontje was nu nog korter. Nu heb ik mezelf (en mijn collega’s) de afgelopen tijd één ding voorgehouden: klagen helpt niet. Klagen leidt tot frustratie en uiteindelijk wordt het klagen om het klagen en lost er niets op. Je hebt dus drie keuzes: je accepteert dat dingen niet zo zijn zoals je graag wil, je gaat naar de persoon die het kan veranderen of je loopt er van weg. Dat laatste heb ik gedaan. In het proces daar naar toe heb ik besloten om overal van weg te lopen wat mij niet meer gelukkig maakte en dat resulteerde in een pelgrimstocht. Hoe dat gelopen is kun je in een eerdere volg lezen.

Maar nu ben ik terug. Ik heb besloten om mijn leven anders in te richten. Hoe?, dat weet ik nog niet precies. Ik ben begonnen met een coachingopleiding en dat geeft me een erg goed gevoel. Een ander helpen met de dingen die ik geleerd heb van het leven maakt het leven meer de moeite waard. Het geeft alle pijn en frustratie uit mijn verleden meer mening voor mijn gevoel.

Doelloos

Posted on by
Beantwoorden

Tijdens de zenlessen hebben we wel eens gesproken over doelgerichte doelloosheid. Van tijd tot tijd niets doen is goed voor je rust, inzicht en creativiteit. Je kan dit bewerkstelligen door zogenoemde witjes in te plannen. Witjes zijn momenten dat je even niets doet en ook geen afleiding zoekt. Gewoon even niets doen om daarna weer met nieuwe energie en creativiteit naar de volgende taak of een nieuwe avontuur door te gaan.

Van de andere kant heb ik al van kinds af aan te horen gekregen: ledigheid is des duivels oorkussen. Als je lui bent en niets doet komt er weinig goeds van. En in zekere zin ervaar ik het ook wel een beetje zo op dit moment. Zonder verplichtingen is er niets dat je rooster bepaald. Behalve die éne dag in het weekend die ik nu werk heb ik geen reden om de wekker te zetten. Er zijn momenteel geen obstakels om me druk over te maken en niemand om me tegenover te verantwoorden. Het is misschien wat zwart-wit gesteld, maar niets moet en alles mag. En dat resulteert er bij mij nogal eens in dat ik dingen uitstel want het kan morgen altijd nog. En ja, morgen is een heel handig begrip als je iets niet wil doen, want als je er goed over nadenkt kun je morgen niets doen (doen=nu). Een ander nadeel van teveel vrije tijd is dat je alle tijd hebt om toe te geven aan je impulsen. Een aantal van die impulsen kan positief zijn, maar een groot deel van mijn impulsen komt uit de koelkast. De meeste kilo’s die ik tijdens mijn pelgrimstocht kwijt geraakt was heb ik alweer teruggevonden.

Teveel vrije tijd geeft ook veel ruimte voor nadenken. Niet dat denken verkeerd is, maar als je net als ik nadenkt over de gedachten die je hebt lijk je al snel op een hond die zijn eigen staart achterna rent. Door zen en meditatie heb ik geleerd niet te piekeren, maar het nadenken over je gedachten is net zo verslavend, met als enige verschil de emotionele lading. Het is dus de hoogste tijd om daar eens over na te denken. Waar komt het vandaan? Wat voor nut heeft het? Ik heb de afgelopen maanden geleerd om te vertrouwen op mijn intuïtie. Ik heb geleerd om te voelen wat goed voor mij is en dat keuzes al gemaakt zijn voor je er over na-denkt. Zoals het woord zegt denk je pas na terwijl je feitelijk de keuze al hebt gemaakt. Vanuit een dieper weten of een programmering maken we een keuze en gaan er dan pas een reden voor zoeken. Dit is wetenschappelijk aangetoond (Morgan Cerf).

Waarom dan zoveel gedachten? Zelf denk ik dat het willen oplossen van problemen ermee te maken heeft. Er gaat vanalles anders dan ik zou willen. Ook op dat punt heb ik één en ander geleerd. Als je niets verwacht is alles prima, als je een beeld hebt van hoe het zou moeten zijn is het niet snel goed, als je iets verlangd dan moet het voldoen aan een bepaalde norm. Maar hoe kun je je nu niet verzetten tegen het gevoel dat er iets fout gaat? En wat nu als jij er zelf niets of weinig aan kan veranderen? Hoe kun je niet nadenken over de strijd die gaande is op allerlei sociale levels. Op straat, op de tv, social media en zelfs in familie en vriendenkringen is er een gevecht van voor en tegen. Maar moet het een strijd zijn?

Waarom willen mensen strijden? En werkt het eigenlijk wel? De strijd tegen oorlog is per slot van rekening ook oorlog voeren. De oorlog tegen drugs, criminaliteit en noem maar op zorgt doorgaans voor meer strijd? Waarom willen we het virus bestrijden? Waarom proberen we het niet te begrijpen? Als je iets begrijpt kun je er mee omgaan. Door mijn manier van denken ben ik bijna de strijd aangegaan tegen het strijden, maar ook dan ben ik net als die hond die zijn staart achterna rent, alleen bijt ik me er dan ook nog eens in vast.

Misschien is het goed voor iedereen om eens even een time-out te nemen van die strijd. Dat we allemaal eens goed voelen en dan nadenken waar de drang om te strijden nu vandaan komt. Zou het kunnen zijn dat we bang zijn? Bang voor het virus, bang voor de maatregelen, bang voor de gevolgen op langere termijn, bang voor onze vrijheid?

Ach ja, denken over het denken. Als je iets begrijpt hoef je het niet meer te vrezen, dat geldt zelfs voor de dood. Als je werkelijk begrijpt dat niemand het overleefd kun je werkelijk van het leven genieten zolang het er is. Soms moeten mensen eerst een ziekte of een zwaar ongeluk krijgen om dat te begrijpen.

Vanaf 1 december ga ik voor mezelf een schema maken. Yoga, meditatie en sport op vaste tijdstippen. Toevallig zag ik op Facebook The invitation van Juno Burger langskomen en daar doe ik dan ook maar aan mee. Minder denken, meer doen en even de strijd loslaten.