24 uur met Evelien,

Posted on 9 februari 2022 by peerzen

Een aantal jaren geleden zag ik via Instagram een aantal mooie foto’s langskomen van een jongedame die op avontuur ging met haar fototoestel in de hand. Nu ben ik zelf ook best een avonturier en ik hou van mensen die de lef hebben om van de bank te komen om de wijde wereld in te trekken. Iets anders dat me intrigeerde was de mooie verhalen die ze schreef over haar reizen en ontmoetingen. Toen ik besloten had om op pelgrimstocht te gaan zag ik dat ze uit Breda komt en dat ze fotoshoots doet met een verhaal erbij. Ik heb meteen met haar afgesproken.

We ontmoette elkaar op de Duivelsbrug en toen ze haar fiets aan een paal vast maakte zag ik dat het pad dat door het markdal loopt onderdeel is van de Sint Jacobsroute, het pad dat ik zou volgen tot Santiago de Compostela. Hoe bijzonder wil je het hebben? Het was een mooie shoot en we hadden fijne gesprekken. Na de shoot spraken we af om na de Camino nog een keer samen te komen.

Toen ik enige tijd geleden een bericht zag dat ze van plan was om 24 uur met mensen te gaan leven heb ik zonder nadenken meteen ja gezegd, ik was dan ook de eerste. Zonder me ook maar enig beeld te vormen van hoe of wat heb ik met haar afgesproken. Iets wat ik op mijn tocht geleerd heb is dat wanneer het goed voelt, dan is het vaak ook goed, ik vertrouw op mijn intuïtie. De enige stoorzender hierbij kan een verlangen of aversie zijn, maar daar heb ik steeds minder last van.

Afgelopen dinsdag was het zover. Uiteindelijk was het toch wel wat spannend voor mij. Door het overlijden van mijn moeder was de periode voor haar bezoek vrij hectische en ik had mijn huishouden een beetje laten verslonzen. Ook wist ik niet meer zeker of Evelien nu wel of niet vegetarisch of misschien zelfs veganistisch was. Toch vond ik het geen onprettige spanning, ik vind het leuk om iemand gastvrij te kunnen ontvangen.

Omdat Evelien nu niet meer in Breda woont is ze bij haar ouders blijven slapen en haar vader zette haar af. Ik kan me voorstellen dat hij zich toch wat ongemakkelijk gevoeld heeft toen hij het zandpad naar mijn bos op reed. Evelien is net iets ouder dan mijn oudste dochter, en als vader blijf je toch soms wel wat bezorgt als je kinderen op avontuur gaan denk ik.

De eerste keer dat ik Evelien ontmoette was me al opgevallen hoe makkelijk ze over uiteenlopende onderwerpen kon praten en qua babbelen zijn we wel een match. Het is dan ook geen 5 minuten stil geweest buiten het moment dat ik aan de zoommeeting over het faciliteren van een mannencirkel deelnam en het moment dat we gingen slapen.

Omdat het zo’n prachtige dag was zijn we meteen na de lunch gaan wandelen. Al bij aankomst had ze gezegd dat ze hier wel eens langs was gelopen tijdens één van haar tochten. Ze maakt niet alleen mooie foto’s, maar ze heeft ook een fotografisch geheugen en een fantastisch richtingsgevoel. De gesprekken die we hadden waren geen seconde saai omdat we allebei naadloos van het ene level van denken naar het andere kunnen overstappen zonder al teveel ‘uh’ of ‘hé wat zeg je nu?’, iets wat ik toch regelmatig mee maak als ik mijn gedachten deel.

Enerzijds spraken we over intieme onderwerpen anderzijds over wereldproblemen en ik ben er weer een stukje wijzer van geworden. Omdat ik steeds meer naar mijn gevoel ga en Evelien erg gevoelig is heb ik vooral daar veel van haar geleerd. Ze had ook een paar kaartspellen meegenomen waar ze me uit liet kiezen. De Osho Zen kaarten hadden mijn voorkeur en ik vind het nog steeds erg bijzonder hoe toepasselijk die kaarten vaak kunnen zijn. Haar coachende vaardigheden hebben me weer een stukje verrijkt en ik denk dat ik haar ook een beetje verder heb geholpen met mijn manier van coachen.

Het was een mooi avontuur en de €100,- euro commitment fee voor haar onkosten meer dan waard. Ik ben benieuwd naar haar verslag en de foto’s en ik ga zeker nog een donatie doen omdat ik vind dat ze fantastisch werk doet. Niet alleen helpt ze zo mensen meer in hun kracht te staan, ze verbindt ook mensen door het delen van levensverhalen en inspireert mensen met haar dapperheid en avontuurlijk bestaan.

Bedankt Evelien voor dit mooie avontuur en ik wens je nog vele fijne ontmoetingen als deze toe.

Het hart onder de riem.

Posted on 18 februari 2021 by peerzen

Beantwoorden

Waarom is het soms zo lastig mediteren vol te houden?

Het is lastig omdat meditatie het tegenovergestelde is van hoe we zijn geconditioneerd: altijd bezig zijn, elke minuut van de dag met actie vullen
Het is nog geen gewoonte. Gewoontes kosten tijd.
Het is moeilijk omdat mediteren soms heel saai voelt. Onze levens lijken spannender dan letten op je ademhaling.
Er zijn veel interessantere dingen om te doen, zoals tv kijken, sporten, internetten etc. Denken we…
Onze hersenen zijn gemaakt om steeds gestimuleerd te worden en het kost veel moeite die neiging te overwinnen
We willen soms de emoties niet voelen en vermijden daarom mediteren. En dan is het juist goed om te gaan zitten.

Waarom zou je toch mediteren?

Meditatie is het antigif tegen onze conditionering altijd maar bezig te zijn.
Het is echt goed voor je. Het vermindert stress, verlaagt je bloeddruk, versterkt je immuunsysteem en zorgt voor een algemeen gevoel van well being
Je ontwikkelt inzichten in je geest, lichaam, gewoontes etc
Je leert nieuwe vaardigheden zoals compassie etc. Terwijl je mediteert ga je door allerlei stadia van goed, tot slecht, tot lelijk.
En je brein kan echt wel nieuwe dingen leren. Je brein is plastisch en past zich aan. Maar daarvoor moet je wel een nieuwe gewoonte aanleren en elke dag gaan zitten
Wat we oefenen groeit, wordt beter. Als je een rustige geest wilt oefenen, oefen dat dan. Op een vast moment.

Alles heeft oefening nodig. Om piano te spelen heb je 450 uur oefening nodig, viool 1200 uur, wedstrijdzwemmen 6000 tot 8000 uur.

10 suggesties voor een dagelijkse meditatie routine:

Wees aardig voor jezelf en vergeef jezelf als het een keer niet lukt
Sta toe dat het een gewoonte wordt. Probeer het elke dag op dezelfde plek en tijd. Hoe consequenter je bent, hoe beter het gaat.
Bekijk je dag en kies een tijd die logisch is om te mediteren.
Wees flexibel. Als je je ochtend meditatie mist, doe een wandeling in stilte. Gooi niet meteen de handdoek in de ring.
Stel prioriteiten. Vraag jezelf af waarom je wilt mediteren, schrijf het op en lees het terug als het moeilijk wordt.
Ga in het begin niet te lang zitten, begin met 10 minuten en bouw het uit naar 25.
Beloon jezelf na afloop met een kop thee/iets lekkers/een aflevering van je favoriete serie
Als alles mislukt, ga op je meditatie kussen zitten en adem 3 x diep in en uit.
Als zitten echt niet gaat, lees een boek over meditatie, luister een podcast (Zen&zo) of schrijf in je dagboek
Wees aardig voor jezelf.
(met dank aan Lion’s Roar)

Zen zijn

Posted on 18 januari 2021 by peerzen

Beantwoorden

Veel mensen hebben het idee dat zen een kwestie is van stilzitten, relaxen en niets doen. Vaak worden er allerlei geurtjes, plaatjes of geluiden gelinkt die het gevoel van rust creëren. Mijn ervaring is dat het vaak hard werken is om die rust te faciliteren en dat trucjes niet of alleen maar tijdelijk werken. Eigenlijk is de rust er altijd al, maar veel mensen hebben zoveel onverwerkte emotionele ervaringen, oordelen, patronen en overtuigingen dat de rust ver te zoeken is. Deze obstakels doorzien, verwerken en loslaten is het werk dat soms gedaan moet worden. Zoals het bijhouden van een tuin een terugkerende taak is kan je zeggen dat meditatie of introspectie dat ook is. Door zelfreflectie kun je leren doorzien wat je dient in het leven en wat niet.

We leven in een unieke tijd. De afgelopen jaren heb ik vaak gedacht dat de maatschappij op hol geslagen was. De frustratie en agressie die ik als vrachtwagenchauffeur op de weg, bij de klanten en onder collega’s ervaarde maakte dat ik hierin meeging. Dat samen met de werkdruk maakte mij gestrest. Nu heb ik stres altijd bewust kunnen gebruiken om te presteren in mijn werk. De juiste hoeveelheid stress zorgt ervoor dat je wakker en alert achter het stuur kan zitten als ieder al lang in bed ligt. Maar op een zeker moment kom je op een punt dat het chronisch wordt en dat het zich zowel fysiek al mentaal gaat uiten. Slaapproblemen hebben een wisselwerking met stress. Door de adrenaline ben je onrustig en kun je niet slapen, door een slaaptekort heb je de adrenaline nodig om te kunnen presteren.

Benauwdheidsklachten door astma werd COPD en mijn bloeddruk steeg tot alarmerende hoogten. Ook werd mijn lontje steeds korter. Om sociaal een beetje handelbaar te blijven heb ik mijn emoties leren onderdrukken waardoor de explosies eerder implosies werden en ik me steeds verder in mezelf terugtrok. Mijn explosieve interne emoties zijn er volgens mij de oorzaak van dat ik geen zin meer heb om spelletjes te spelen. Frustratie en ergernis heb ik leren ondergaan met een glimlach, maar ik kon er daardoor niets aan doen dat sarcasme en cynisme mijn uitlaatklep werden. Je wordt als het ware een snelkookpan, omdat de druk niet weg kan wordt je behoorlijk gaar. Dat gevecht tegen mezelf heeft me al twee keer op het randje van een burn-out gebracht.

Toen ik kennis maakte met zen.nl voelde dit als thuiskomen. Al na enkele lessen werd bijna alles wat me in zijn greep had zichtbaar. Door meditatie leerde ik gedachten die mij niet diende los te laten en gevoelens die omhoog kwamen te onderzoeken. Hierdoor ontstond steeds meer ruimte tussen gedachten en de emoties. Deze ruimte is de rust die louterend werkt. Dit beviel me zo goed dat ik leraar wilde worden. Na een aantal sesshins (zenretraite) was ik de rust zelve en ik voelde me erg gelukkig. Ik besloot om een andere baan te nemen zodat ik meer tijd kon vrijmaken voor mezelf en mijn beoefening.

Dit heeft uiteindelijk mijn rust behoorlijk verstoord en mijn hele leven op zijn kop gezet. Ik begreep zelf niet goed hoe dit allemaal zo fout kon gaan met alles wat ik geleerd heb. Mediteren kwam er op het laatst meer van, mijn benauwdheid kwam weer terug en het korte lontje was nu nog korter. Nu heb ik mezelf (en mijn collega’s) de afgelopen tijd één ding voorgehouden: klagen helpt niet. Klagen leidt tot frustratie en uiteindelijk wordt het klagen om het klagen en lost er niets op. Je hebt dus drie keuzes: je accepteert dat dingen niet zo zijn zoals je graag wil, je gaat naar de persoon die het kan veranderen of je loopt er van weg. Dat laatste heb ik gedaan. In het proces daar naar toe heb ik besloten om overal van weg te lopen wat mij niet meer gelukkig maakte en dat resulteerde in een pelgrimstocht. Hoe dat gelopen is kun je in een eerdere volg lezen.

Maar nu ben ik terug. Ik heb besloten om mijn leven anders in te richten. Hoe?, dat weet ik nog niet precies. Ik ben begonnen met een coachingopleiding en dat geeft me een erg goed gevoel. Een ander helpen met de dingen die ik geleerd heb van het leven maakt het leven meer de moeite waard. Het geeft alle pijn en frustratie uit mijn verleden meer mening voor mijn gevoel.

Barrevoets

Posted on 2 december 2020 by peerzen

Beantwoorden

Op blote voeten door de bossen rennen. Misschien als ik dit hartje zomer zou schrijven kijkt niemand er meteen van op maar gisteren was het nu niet echt warm te noemen. Gelukkig was het wel droog. René Maas, een collega zenleraar, had me al lang geleden een keer uitgenodigd maar toen had ik het te druk met werken en mijn andere vaste sport, zen en yoga momenten. Maar omdat mijn agenda nu toch aardig leeg is ging ik graag op zijn uitnodiging in.

Maandag 30 november hebben we afgesproken bij Bosch en Duin in Udenhout. “Trek iets warms aan” appte René nog, want het is fris. Ik dacht nog even, misschien houden we deze eerste keer de schoenen gewoon aan, maar al meteen bij aanvang mochten de schoentjes uit. Nu ben ik wel wat gewend want in de zomer loop ik eigenlijk altijd op blote voeten, maar sinds mijn pelgrimstocht heb ik eerder koude voeten dan anders. Het fietspad werd vlak voor ons geveegd dus daar konden we mooi warmlopen zonder al teveel obstakels. Na een stukje lopen en huppelen werd het koude gevoel al snel minder.

Vervolgens legde René me uit wat het verschil is tussen lopen op blote voeten en lopen op schoenen. Je passen zijn korter en je land anders op je voeten. Dat is wel even wennen, zeker in het mulle zand van de duinen. Ik kreeg ook te horen dat ik mijn armen beter wat lager en meer langs mijn lichaam kon houden. Ik heb mezelf aangeleerd om met mijn ellebogen te werken (alleen onder het lopen hoor), maar dat geeft minder balans. Na de instructies gingen we het geleerde in de praktijk brengen. Mijn snotneus belemmerde mijn ademhaling enigszins, maar al met al vond ik het niet verkeerd gaan. Door het mulle zand de duinen op rennen is wel pittig.

Na een korte pauze gingen we de echte uitdaging aan. Los zand is niet echt ongemakkelijk voor je voeten alhoewel grote gaten of rondslingerende takken wel een risico zijn. Maar op de platgetreden bospaden liggen meer gevaren op de loer. Aandacht is hier het sleutelwoord. Sommige obstakels zoals omgevallen bomen, takken en wortels zie je zo, maar soms ligt er een eikeltje verstopt onder wat blaadjes. Met blote voeten is het dan fijner dat je daar niet ineens met teveel gewicht op land. Goed kijken, voelen en werken met je balans dus. Het maakt het lopen wel een stuk interessanter dan het geijkte rondje dat ik normaal over het asfalt loop. De omgeving daar is ook fantastisch. Ik was al eens eerder bij de Drunense duinen geweest, maar van deze kant had ik het nog niet gezien. Werkelijk prachtig en de moeite waard om een keer vaker naartoe te rijden.

Het was een mooi avontuur en het smaakt naar meer. René is behalve zenleraar ook een hele fijne coach, en dat is iets waar ik nog wat van kan leren. In Januari geeft hij een barefoot basics training en daar heb ik nu al zin in. Die training is op de Regte heide waar ik onlangs de grafheuvels uit de bronstijd heb bezocht. Blijkbaar lopen daar leylijnen die corresponderen met Stonehenge en de heuvels worden gezien als krachtplaatsen. Maar dat is misschien alleen interessant voor de meer spirituele mensen onder ons. Nu we het toch over spiritualiteit hebben, lopen op blote voeten helpt je aarden. Hardlopen zorgt er sowieso voor dat je goed adrenaline kunt verbranden, en als je dan ook nog al je negatieve energie kwijtraakt door goed contact met de aarde te maken ben je zo van al je stress en negativiteit verlost. Daarbij is de natuur een geweldige plek om je vrij te voelen van alle dagelijkse beslommeringen.

Doelloos

Posted on 29 november 2020 by peerzen

Beantwoorden

Tijdens de zenlessen hebben we wel eens gesproken over doelgerichte doelloosheid. Van tijd tot tijd niets doen is goed voor je rust, inzicht en creativiteit. Je kan dit bewerkstelligen door zogenoemde witjes in te plannen. Witjes zijn momenten dat je even niets doet en ook geen afleiding zoekt. Gewoon even niets doen om daarna weer met nieuwe energie en creativiteit naar de volgende taak of een nieuwe avontuur door te gaan.

Van de andere kant heb ik al van kinds af aan te horen gekregen: ledigheid is des duivels oorkussen. Als je lui bent en niets doet komt er weinig goeds van. En in zekere zin ervaar ik het ook wel een beetje zo op dit moment. Zonder verplichtingen is er niets dat je rooster bepaald. Behalve die éne dag in het weekend die ik nu werk heb ik geen reden om de wekker te zetten. Er zijn momenteel geen obstakels om me druk over te maken en niemand om me tegenover te verantwoorden. Het is misschien wat zwart-wit gesteld, maar niets moet en alles mag. En dat resulteert er bij mij nogal eens in dat ik dingen uitstel want het kan morgen altijd nog. En ja, morgen is een heel handig begrip als je iets niet wil doen, want als je er goed over nadenkt kun je morgen niets doen (doen=nu). Een ander nadeel van teveel vrije tijd is dat je alle tijd hebt om toe te geven aan je impulsen. Een aantal van die impulsen kan positief zijn, maar een groot deel van mijn impulsen komt uit de koelkast. De meeste kilo’s die ik tijdens mijn pelgrimstocht kwijt geraakt was heb ik alweer teruggevonden.

Teveel vrije tijd geeft ook veel ruimte voor nadenken. Niet dat denken verkeerd is, maar als je net als ik nadenkt over de gedachten die je hebt lijk je al snel op een hond die zijn eigen staart achterna rent. Door zen en meditatie heb ik geleerd niet te piekeren, maar het nadenken over je gedachten is net zo verslavend, met als enige verschil de emotionele lading. Het is dus de hoogste tijd om daar eens over na te denken. Waar komt het vandaan? Wat voor nut heeft het? Ik heb de afgelopen maanden geleerd om te vertrouwen op mijn intuïtie. Ik heb geleerd om te voelen wat goed voor mij is en dat keuzes al gemaakt zijn voor je er over na-denkt. Zoals het woord zegt denk je pas na terwijl je feitelijk de keuze al hebt gemaakt. Vanuit een dieper weten of een programmering maken we een keuze en gaan er dan pas een reden voor zoeken. Dit is wetenschappelijk aangetoond (Morgan Cerf).

Waarom dan zoveel gedachten? Zelf denk ik dat het willen oplossen van problemen ermee te maken heeft. Er gaat vanalles anders dan ik zou willen. Ook op dat punt heb ik één en ander geleerd. Als je niets verwacht is alles prima, als je een beeld hebt van hoe het zou moeten zijn is het niet snel goed, als je iets verlangd dan moet het voldoen aan een bepaalde norm. Maar hoe kun je je nu niet verzetten tegen het gevoel dat er iets fout gaat? En wat nu als jij er zelf niets of weinig aan kan veranderen? Hoe kun je niet nadenken over de strijd die gaande is op allerlei sociale levels. Op straat, op de tv, social media en zelfs in familie en vriendenkringen is er een gevecht van voor en tegen. Maar moet het een strijd zijn?

Waarom willen mensen strijden? En werkt het eigenlijk wel? De strijd tegen oorlog is per slot van rekening ook oorlog voeren. De oorlog tegen drugs, criminaliteit en noem maar op zorgt doorgaans voor meer strijd? Waarom willen we het virus bestrijden? Waarom proberen we het niet te begrijpen? Als je iets begrijpt kun je er mee omgaan. Door mijn manier van denken ben ik bijna de strijd aangegaan tegen het strijden, maar ook dan ben ik net als die hond die zijn staart achterna rent, alleen bijt ik me er dan ook nog eens in vast.

Misschien is het goed voor iedereen om eens even een time-out te nemen van die strijd. Dat we allemaal eens goed voelen en dan nadenken waar de drang om te strijden nu vandaan komt. Zou het kunnen zijn dat we bang zijn? Bang voor het virus, bang voor de maatregelen, bang voor de gevolgen op langere termijn, bang voor onze vrijheid?

Ach ja, denken over het denken. Als je iets begrijpt hoef je het niet meer te vrezen, dat geldt zelfs voor de dood. Als je werkelijk begrijpt dat niemand het overleefd kun je werkelijk van het leven genieten zolang het er is. Soms moeten mensen eerst een ziekte of een zwaar ongeluk krijgen om dat te begrijpen.

Vanaf 1 december ga ik voor mezelf een schema maken. Yoga, meditatie en sport op vaste tijdstippen. Toevallig zag ik op Facebook The invitation van Juno Burger langskomen en daar doe ik dan ook maar aan mee. Minder denken, meer doen en even de strijd loslaten.