De weg van het hoofd naar het hart, zo wordt de Camino ook wel eens genoemd las ik onlangs. Niet denken maar doen. Er gebeuren bijzondere dingen op de route en daar hou ik wel van. En volgens mij is het al begonnen. Je hart volgen is vooral vertrouwen op je gevoel. Ik volg Evelien al een tijdje op Instagram en Facebook. Toen ik haar advertentie las om een aantal portretten te laten maken tijdens een wandeling heb ik spontaan gereageerd.  Waarom ik deze foto’s precies wou laten maken wist ik op dat moment niet. Die week heb ik het verhaal van onze scheiding, en mijn plan om de pelgrimstocht te gaan lopen, aan mijn kinderen en mijn directe familie verteld en dat was niet makkelijk. 

De afspraak was snel gemaakt, we zouden elkaar ontmoeten op de Duivelsbrug. In het Ginneken was ik allang niet meer geweest. Ik was eerst bij Decathlon geweest dus ik dacht via de Dillenburgstraat door het Ginneken te rijden om te zien hoe het er daar tegenwoordig uitziet. Dat viel tegen, eenrichtingsverkeer. Vervolgens heb ik die kant van Breda opnieuw kunnen ontdekken door een wirwar van wegen. De parkeerplekken tegenover Bouvigne zijn afgezet met dikke boomstammen dus mijn auto maar in het bos geparkeerd. Is was ruim op tijd en een wandeling door het bos was welkom. Vlakbij de brug is een boompje met een bankje eronder en net voor ik er aankwam maakte een zwerver plaats. Ik weet nog dat ik dacht: zouden mensen mij straks ook als een zwerver zien?

Evelien kwam al vrij vlot aan fietsen en na een korte kennismaking gingen we aan de wandel. Ze waarschuwde me voor haar neiging om maar door te ratelen, maar ik wist al meteen dat ze daar weinig kans voor zou krijgen. Met mijn hoofd vol gedachten en gierende emoties in mijn lijf was de kans dat ze veel over zichzelf zou kunnen vertellen niet groot. Toch nam ik me voor niet alleen maar mijn verhaal te vertellen maar haar ook aan het woord te laten. Ze vertelde dat ze de Camino ook al eens heeft gelopen samen met een vriendin. Dat gaf me al meteen een bijzonder gevoel, is dit toeval? Evelien vertelde ook dat ze graag in de natuur is. Dat doe ik ook graag, maar ik trek er naar mijn gevoel te weinig tijd voor uit. Ik verbaasde me over de schoonheid van het Markdal, gek eigenlijk dat ik er nog nooit eerder geweest ben. 

Al wandelend ging het gesprek al snel de diepte in. Het gebeurt me niet vaak dat ik een persoon zo vertrouw dat ik binnen een uur zoveel van mijn gedachten durf te delen. Ik ben erg open, maar bepaalde dingen vertel ik niet zomaar tegen iedereen omdat sommige mensen er mogelijk een verkeerd beeld bij hebben. Als je je begeeft op het pad van spiritualiteit, religie en mystiek zijn er vaak veel oordelen en aannames mee gemoeid en wordt je al snel voor gek versleten. Toen we lang een grote steen liepen met een tekst. Iets met stamelsteen of zo, ik merkte op dat Petrus of Pierre staat voor steen of rots. Om een of andere reden heb ik altijd wel wat met stenen gehad. Zo verzamel ik al jaren stenen die ik toevallig tegenkom tijdens mijn vakantie. Ik heb ook een haard laten bouwen van de ijselsteentjes die ik uit de oude waterput onder de Posthoorn heb gebikt. Op de Camino staat het Cruz de Ferro. Hier laten veel pelgrims een steen achter ten teken dat ze een deel van hun verleden achter zich willen laten. Dus wat is er mooier dan een steen uit onze haard mee te nemen om die hier achter te laten. Bij het losbikken van een steen aan de binnenkant van de schouw braken er twee stukken af. Voor mij symbolisch genoeg om straks mijn huis en haard en mijn geboortehuis achter me te laten en los van alles mezelf te gaan herontdekken.

Op de terugweg ging ze de foto’s maken. Tijdens het wandelen en het maken van de foto’s gaf ze me enkele complimentjes waar ik zoals gewoonlijk snel overheen stapte. Ze attendeerde mij hierop en zei: accepteer nu eens een compliment. Ik vond het knap dat ze me op dat punt al snel doorhad. Kritiek krijgt bij mij vaak veel aandacht, een compliment meestal niet. Na de fotoshoot liepen we terug naar het bankje onder de boom. Ik mocht uit een setje ansichtkaarten met foto’s de zei gemaakt heeft één kaart kiezen. Ik koos een afbeelding van drie nomaden die de woestijn in trekken. De wijde wereld in. Toen we afscheid namen en ze haar fiets losmaakte van het verkeersbord zag ik het teken van de schelp wat inhoudt dat het pad wat we gelopen hebben tot de Sint Jacobsroute behoort….. toeval?