Even wat anders. De afgelopen periode was voor mij behoorlijk intensief en dan heb ik het nog niet eens over zaken waar iedereen op het moment tegenaan loopt. De afronding van de echtscheiding, de verkoop van ons thuis, het moeizaam vinden van een nieuwe woonplek voor mij en bijna iedereen van ons gezin en het ook voltooien van mijn coachopleiding. En zeker niet op de laatste plaats mijn zoektocht naar de zin van mijn leven. Natuurlijk had ik al wel eens gehoord van de term “midlife crisis”maar ik had nooit verwacht dat ik daarin terecht zou komen laat staan dat mijn omgeving of misschien wel heel mijn wereld er in meegesleurd zou worden. Toch lijkt het soms wel zo te zijn.

Ter afsluiting van deze heftige periode heb ik wat activiteiten geboekt voor mijn plezier en mijn ontwikkeling. Zo wilde ik graag wat meer leren over Reiki. De menselijke energie blijft op verschillende manieren op mijn pad komen dus ik denk dat ik er wat mee moet doen. In de yoga leerde ik over Prana en bij zen spreken ze het over Ki, Tai Chi wil ik nog leren, in die traditie draait alles om Chi. Ondertussen heb ik ook de conclusie getrokken dat de Heilige adem die God in de klei blies om Adam tot leven te brengen figuurlijk eigenlijk gaat over hetzelfde, namelijk Spirit ofwel de Heilige geest. Maar de weg naar spiritualiteit gaat over een grillig pad waarbij de wegwijzertjes vaak pas zichtbaar worden als je ze ziet. Zoals ik tijdens mijn pelgrimstocht geleerd heb gaat het om een diep vertrouwen in je eigen richtingsgevoel en daarom moet je soms niet teveel bouwen op je gedachten over het pad dat je volgt. 

Enfin, ik kon door verschillende omstandigheden niet de Reiki lessen in Breda afspreken waar ik zin in had en de zen retraite die ik had willen doen bij zen.nl was volgeboekt. Door mijn aanmelding bij Ivar Mol kreeg ik zijn nieuwsbrief waarin een Vipassana retraite werd aangeboden in de periode die ik in gedachte had voor een prijs die ik wel sympathiek vond. Gelijk geboekt dus, maar wat houdt Vipassana in? Dat zie ik dan wel weer. Ik had al wel wat gehoord van een vriend en ik wist dat het iets Boeddhistisch was dus bekend terrein. Een ander aspect dat mij wel aansprak was dat de locatie in noord Frankrijk gelegen is in een gebied dat ik een beetje ken en waar ik altijd een goed gevoel bij heb gehad en wat ook goed voelde toen ik het passeerde op mijn pelgrimstocht. Ekayãno is een oude boerderij in de regio van Viel-Saint-Remy. Tot voor kort had ik de ambitie om ooit eens in Frankrijk te gaan wonen maar de huidige situatie heeft mij van gedachte doen veranderen. Na deze week staan voor mijn gevoel alle opties weer open.

In de aanloop van de retraite ben ik in contact gebracht met andere deelnemers om zo afspraken te kunnen maken in verband met vervoer. Ik had afgesproken om Monique uit Amersfoort op te pikken bij het station in Breda. Het is volgens mij geen minuut stil geweest in de auto en de radio stond niet eens aan. Grappig om te bedenken dat juist mensen die zo druk zijn met vele gedachten uiteindelijk zelf op zoek gaan naar de stilte. Eerlijk gezegd ben ik zelf mijn eigen gedachten regelmatig zat hoe interessant ze vaak ook zijn. Maar genoeg over mij, de retraite was een goede keuze. De sesshins bij zen.nl hebben mij veel gegeven maar de laatste was (buiten het examen om) wel en beetje een nieuwe comfortzone geworden. En als ik iets geleerd heb in mijn leven is dat vaak buiten je comfortzone de mooiste lessen geleerd worden. 

De route van Charleroi naar Rocroi is de afgelopen jaren flink verandert. Het was altijd een sluiproute door de bossen waar ik met de vrachtwagen regelmatig gebruik van heb gemaakt om grenscontrole of drukte in Luxemburg te omzeilen als ik richting de Route de Soleil reed. Ondanks dat we in de avondspits via Brussel kwamen waren we precies om 20:00 uur in Viel Saint Remy. Het is ongeveer drieënhalf uur rijden vanaf Breda en ik had er vier voor uitgetrokken. We werden vriendelijk ontvangen door Ivar en Marianne en we kregen een kamer toegewezen. Een van de gasten had zijn eigen tent meegenomen, die had eerder een retraite gevolgd en vond het te gehorig in de boerderij. Het is een oud karakteristiek pand met wat uitdagingen zoals hoge dorpels of een laaghangende balk. Persoonlijk vind ik het prima passen bij een retraite want het vergt een bepaalde aandacht om je niet te storen of te stoten aan bepaalde ongemakken en uiteindelijk draait het allemaal om aandacht en acceptatie van wat er is of zich aandient.   

We begonnen de ochtenden om 6 uur met een meditatie blok van twee uur.Toen ik dat hoorde moest ik even slikken. Ik ben gewend in blokjes van 25 minuten te mediteren eventueel gecombineerd met loopmeditatie tussen die blokjes, maar twee uur stilzitten!!! gelukkig bleek het wat minder strikt dan ik gewend was en mocht je van tijd tot tijd gaan verzitten, iets wat je tijdens een sesshin probeert te voorkomen. Later leerden we dit ook te combineren met een staande meditatie. Ongeveer een half uurtje zitten en een kleine tien minuten staan, gewoon op gevoel, dat was best te doen. De volgende meditatie blokken waren anderhalf uur en naargelang het weer in de buitenlucht. Zo heb ik heerlijk in de zon in de prachtige tuin zitten mediteren en ondertussen een lekker bruin kleurtje gekregen. Na de lunch was er wat vrije ruimte en om 15 uur een Dharma lezing. De lessen van Ivar zijn helder en logisch en het heeft mij weer een bredere kijk op bekende informatie gegeven. Ik begin steeds meer te beseffen dat ik eigenlijk niet veel nieuwe kennis op doe, maar oude kennis met een nieuwe frisse blik leer bekijken. Dingen die ik geleerd heb en geïntegreerd heb in mijn denkwijze zijn vaak minder scherp geworden en door de uitleg van Ivar heb ik ze weer helder voor ogen. Ik kom er steeds meer achter dat iets weten niet zo moeilijk is, maar het ook werkelijk implementeren en ook zo gaan voelen is vaak de uitdaging. Door de diepe concentratie tijdens de meditatie daalt deze informatie dieper in naar mijn idee. Buiten de meditatie en de fijne lessen is het werkelijk genieten van de sfeer, de mooie tuin en het heerlijke eten wat Ivar en Marianne driemaal daags bereidde. 

De rust de regelmaat en het gezonde eten deden me goed en het heeft er zeker aan bijgedragen dat ik volledig en positief aanwezig kon zijn bij de bespreking die de dokter met mijn moeder had, die gevallen was met de fiets en daarbij haar heup gebroken had. En misschien is dit wel de belangrijkste les die ik geleerd heb. Door mijn zenlessen ben ik de afgelopen tijd veel bezig geweest om oude ervaringen te herverwerken waardoor ze me nu niet meer belemmeren. Maar waar Ivar me weer eens op geattendeerd heeft en waar het universum mij nu ook meteen de oefening in geeft is het grote verschil te zien tussen pijn en lijden.Het doet me soms pijn om mijn moeder zo te zien lijden, maar ik ga niet mee lijden. Ik heb wel medelijden en ik doe mijn best om medeleven te tonen maar ik bescherm mezelf ook. Mijn eigen pijn accepteren is voor mij meestal niet zo moeilijk maar als iemand waar ik van hou pijn heeft is dat anders. Maar wat kun je werkelijk doen als een ander pijn heeft…

Enfin, door deze omstandigheden heb ik de Vipassana retraite helaas niet af kunnen maken. Net als met mijn pelgrimstocht zet ik het maar op mijn bucketlist. Ik ga zeker in de gaten houden wanneer er weer een nieuwe mogelijkheid is. Ondertussen raad ik iedereen aan om eens een kijkje te nemen op de site van Ivar Mol, en misschien zie ik je dan nog wel eens tijdens een retraite of een workshop in Breda of in Ekãyano.